Μερίδιο της αγοράς των malls επιδιώκουν να αποκτήσουν οι καταστηματάρχες που δραστηριοποιούνται στις παραδοσιακές εμπορικές αρτηρίες μέσω του θεσμού των ανοιχτών εμπορικών κέντρων. Πρόκειται για αγορές που θα αναπτυχθούν, σε πρώτη φάση πιλοτικά, στα μεγάλα αστικά κέντρα σε κενούς σήμερα εμπορικούς χώρους ή υποβαθμισμένες εμπορικές συνοικίες. Ουσιαστικά πρόκειται για περιοχές έκτασης όχι μεγαλύτερης του ενός χιλιομέτρου, όπου θα υλοποιηθούν τα απαιτούμενα έργα υποδομής (πεζοδρομήσεις, έργα πρασίνου, χώροι στάθμευσης, ψυχαγωγίας των παιδιών) και τα διαφορετικά εμπορικά καταστήματα θα διαθέτουν κοινή βιτρίνα. Για τα ανοιχτά malls θα διατεθούν δημόσιοι πόροι ύψους 1,2 εκατ. ευρώ και στο πλαίσιο αυτό δημοσιοποιήθηκε, χθες, η πρόσκληση υποβολής αιτήσεων υπαγωγής επενδυτικών σχεδίων. Σύμφωνα με την προκήρυξη στο πρόγραμμα θα συμμετάσχουν οι εμπορικοί σύλλογοι Αθηνών, Πειραιά, Θεσσαλονίκης, Λάρισας, Πάτρας και Αλεξανδρούπολης, ενώ ο αριθμός των συμβεβλημένων επιχειρήσεων που θα συμμετέχουν στα επενδυτικά σχέδια δεν θα πρέπει να είναι μικρότερος από πενήντα. Βάσει χρονοδιαγράμματος, τα έργα θα ολοκληρωθούν σε διάστημα ενός χρόνου από την υπογραφή της απόφασης ένταξης με δυνατότητα τρίμηνης παράτασης, ενώ η καταληκτική ημερομηνία είναι η 31η Οκτωβρίου 2015. Τα ανοιχτά εμπορικά κέντρα θα διαθέτουν κοινή πολιτική βάσει της οποίας θα δημιουργηθεί μία ενιαία κάρτα αγορών καταναλωτή ενώ θα διαθέτουν ψυχαγωγικές και πολιτιστικές χρήσεις.

Ενα απρόσμενο «εμπόδιο» συναντούν οι ξένοι αγοραστές ακινήτων, που ενδιαφέρονται να αποκτήσουν άδεια παραμονής στην Ελλάδα, στο πλαίσιο του σχετικού προγράμματος, που αποσκοπεί στο να προσελκύσει επενδυτές από χώρες εκτός Ε.Ε. Σύμφωνα με εκπροσώπους δικηγορικών γραφείων που έχουν ασχοληθεί εκτενώς με το ζήτημα, εφόσον οι ξένοι επενδυτές παραμείνουν στην Ελλάδα πάνω από 180 ημέρες ετησίως (δηλαδή έξι μήνες τον χρόνο), η εφορία μπορεί να τους καλέσει να πληρώσουν φόρο με βάση το σύνολο των εισοδημάτων τους στο εξωτερικό. Ειδικότερα, όπως αναφέρουν σχετικές απαντήσεις των αρμοδίων φορολογικών αρχών και συγκεκριμένα της ΔΟΥ Κατοίκων Εξωτερικού, όποιος πολίτης διατηρεί μόνιμη ή κύρια κατοικία στην Ελλάδα και διαμένει σε αυτήν για περίοδο ίση με τουλάχιστον 183 ημέρες (συμπεριλαμβανομένων και τυχόν σύντομων ταξιδιών στο εξωτερικό) θεωρείται αυτομάτως και φορολογικός κάτοικος Ελλάδος. Την ίδια στιγμή, όμως, ο νόμος για τις «χρυσές βίζες» δεν επιτρέπει στους ενδιαφερόμενους επενδυτές να λάβουν άδεια εργασίας! Οπως ευλόγως αντιλαμβάνεται κανείς, το πρόβλημα αυτό ήδη λειτουργεί αποτρεπτικά για πληθώρα ενδιαφερομένων, ιδίως όμως για εκείνους τους επενδυτές που προέρχονται από χώρες όπως ο Λίβανος, η Αίγυπτος και γενικότερα χώρες της Μέσης Ανατολής. Οι άνθρωποι αυτοί επιθυμούν να αποκτήσουν κάποιο ακίνητο στην Ελλάδα και να μεταφέρουν εδώ τις οικογένειές τους, για λόγους ασφαλείας, ενώ, ταυτόχρονα, πιθανώς οι ίδιοι να συνεχίσουν να εργάζονται μόνιμα ή εκ περιτροπής στη χώρα καταγωγής τους. Επίσης, υπάρχουν και περιπτώσεις επενδυτών που δεν εργάζονται πια, π.χ. ηλικιωμένοι επιχειρηματίες, οι οποίοι διατηρούσαν μια οικογενειακή επιχείρηση στη χώρα τους, από την οποία ναι μεν έχουν αποχωρήσει, πλην όμως εισπράττουν εισοδήματα από αυτήν, δεδομένου ότι παραμένουν ως μέτοχοι. Με βάση το ισχύον καθεστώς, όποιος αποκτά ακίνητο στην Ελλάδα κάνοντας χρήση του σχετικού προγράμματος χορήγησης άδειας παραμονής πενταετούς διάρκειας καλείται σε ετήσια βάση να δηλώνει στην αρμόδια εφορία το εν λόγω ακίνητο που κατέχει. Στο πλαίσιο αυτό, εφόσον υπάρξει καταγγελία ή η διοίκηση της εφορίας έχει βάσιμες ενδείξεις για το αντίθετο (π.χ. το ρολόι της ΔΕΗ λειτουργεί συνεχώς), μπορεί να ζητηθεί από τον ιδιοκτήτη να τεκμηριώσει ότι είναι μόνιμος κάτοικος εξωτερικού. Εναπόκειται λοιπόν στον ίδιο τον ιδιοκτήτη να αποδείξει το αντίθετο, ότι δηλαδή χρησιμοποιεί το ακίνητο αυτό εκ περιτροπής και εργάζεται μόνιμα στο εξωτερικό. Αρα αντιλαμβάνεται κανείς ότι το ζήτημα αυτό δημιουργεί πολύ μεγάλη ανασφάλεια και λειτουργεί αποθαρρυντικά για τους ενδιαφερομένους, με αποτέλεσμα το πρόγραμμα να έχει πενιχρά αποτελέσματα, καθώς στα παραπάνω προστίθενται και άλλα ζητήματα, όπως η έλλειψη επαρκούς αριθμού ακινήτων (τουλάχιστον με τη μορφή και τις προϋποθέσεις που θέτουν οι ξένοι ενδιαφερόμενοι, π.χ. να είναι οργανωμένα συγκροτήματα άνω των 40 διαμερισμάτων-κατοικιών). Αξίζει πάντως να σημειωθούν και οι βελτιώσεις που έχουν γίνει μέχρι σήμερα στο θεσμικό πλαίσιο, όπως π.χ. το ότι έχει ψηφιστεί ρύθμιση με την οποία επιτρέπεται πιο εύκολα η ενοικίαση των ακινήτων από τους ξένους ιδιοκτήτες, ενώ αυξήθηκε από 18 σε 21 χρόνια η ηλικία των παιδιών που μπορούν να αποκτήσουν άδεια.