Άκρως ενδιαφέροντα στοιχεία για την αξία των ακινήτων στην Ελλάδα έρχονται στη δημοσιότητα από την επεξεργασία των στοιχείων για το Ε9, όπως ότι η αντικειμενική αξία των ακινήτων όλων των Ελλήνων βρίσκεται στο 1 τρισεκατομμύριο ευρώ. Σύμφωνα με τα στοιχεία που παρουσιάζει η Ημερησία, έξι στους δέκα Έλληνες έχουν στην κατοχή τους τουλάχιστον ένα ακίνητο. Επτά στους δέκα διαθέτουν κτίσματα και εντός σχεδίου οικόπεδα αντικειμενικής αξίας έως 100.000 ευρώ ενώ μόλις το 2% των ιδιοκτητών ή 114.793 άτομα διαθέτουν αστικά ακίνητα με αντικειμενική αξία άνω των 500.000 ευρώ. Επίσης, η συνολική αντικειμενική αξία της ακίνητης περιουσίας των Ελλήνων αγγίζει το 1 τρισ. ευρώ αν συνυπολογισθεί η αξία και των αγροτεμαχίων, των οικοπέδων που βρίσκονται εκτός αντικειμενικού συστήματος και των ακινήτων που διαθέτουν οι επιχειρήσεις. Συμπερασματικά, με δεδομένο ότι τα έσοδα που θα βεβαιωθούν φέτος από τον Ενιαίο Φόρο Ιδιοκτησίας Ακινήτων φθάνουν τα 3,2 δισεκατομμύρια ευρώ, το συνολικό ύψος των επιβαρύνσεων από το νέο φόρο ανέρχεται το 0,3% της αξίας των ακινήτων των Ελλήνων.

του Παρατηρητή

Πριν έξι μήνες κανείς δεν θα μπορούσε να φανταστεί ότι η Ελλάδα θα έφτανε στην σημερινή τραγική κατάσταση εκχωρώντας σε μία τρόικα το δικαίωμα άσκησης οικονομικής πολιτικής και ενδεχομένως όχι μόνο... Στους δρόμους και στα γραφεία της Αθήνας ακούγονται πολλά . Έτσι δεν είναι λίγοι εκείνοι που καταλήγουν με ένα "και τι να κάνουμε...".Υπάρχουν και άλλοι που υποστηρίζουν ότι οι "αντιβασιλείς" θα "βάλουν τα πράγματα σε τάξη". Οι περισσότεροι αισθάνονται απογοήτευση , οργή και αγωνία για το μέλλον . Η αλήθεια είναι ότι η χώρα βρέθηκε σε αυτή την κατάσταση εξαιτίας :

-μίας οικονομικής πολιτικής δεκαετιών που βασίστηκε στο στενό κομματικό συμφέρον

-ενός ιδιαίτερα δύσκολου και πολύπλοκου διεθνούς οικονομικού περιβάλλοντος το οποίο αφορούσε όχι μόνο τη οικονομική κρίση αλλά και τον καταμερισμό της εξουσίας την επόμενη μέρα

-των εγκληματικών χειρισμών της σημερινής κυβέρνησης στο τρόπο διαχείρισης της δημοσιονομικής κρίσης.

Αλλά ας δούμε τα πράγματα από την αρχή. Από την μεταπολίτευση μέχρι σήμερα το δόγμα όλων των κομμάτων που διαχειρίστηκαν την εξουσία ήταν : "η διατήρηση της εξουσίας". Οι πελατειακές σχέσεις , και η λογική της ικανοποίησης κάποιων με τα λεφτά όλων των υπολοίπων ήταν μία καθημερινή υπόθεση. Πόσες εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι βρέθηκαν συνταξιούχοι χωρίς να έχουν πληρώσει εισφορές απλώς και μόνο επειδή αντιπροσώπευαν ψήφους; Πόσα δισεκατομμύρια ευρώ "πετάχτηκαν" από το παράθυρο λόγω του τρόπου διαχείρισης της περιουσίας του δημοσίου; Από που να αρχίσει και από που να τελειώσει κανείς: Από την διαχείριση της ακίνητης και της κινητής περιουσίας του δημοσίου και των ασφαλιστικών ταμείων; από τις δημόσιες προμήθειες που οι περισσότερες από αυτές πληρώνονταν δύο και τρείς φορές περισσότερο από ότι άλλες ευρωπαϊκές χώρες; από τις κάθε λογής χαριστικές πράξεις; από άχρηστα δημόσια έργα; από σπατάλες ; από τις υπερβάσεις στους προϋπολογισμούς των δημοσίων έργων ; Η λίστα της διαχείρισης με γνώμονα το συμφέρον του κόμματος δεν έχει τέλος. Για όλα αυτά κανείς δεν έχει λογοδοτήσει. Από κανένα δεν έχουν ζητηθεί πίσω τα λεφτά που χάθηκαν. Ακόμα και το περίφημο σκάνδαλο των ομολόγων έχει κλείσει ως προς το πολιτικό του σκέλος. Το ίδιο και οι δαπάνες για τα εξοπλιστικά προγράμματα . Το ίδιο και οι τεράστιες υπερβάσεις για τα έργα των Ολυμπιακών Αγώνων .Το ίδιο... Μπορεί αυτή να ήταν μία πρακτική που την ακολούθησαν τα δύο κόμματα που άσκησαν εξουσία από το 1974 μέχρι σήμερα αλλά εδώ υπάρχει ένα κρίσιμο στοιχείο. Κάποιοι από τους σημερινούς υπουργούς ήταν μέλη του υπουργικού συμβουλίου και είχαν βάλει την φαρδιά πλατειά την υπογραφή τους σε πολλές αποφάσεις που οδήγησαν σε σπατάλη του δημοσίου χρήματος. ... Σίγουρα, η ελληνική οικονομία κινούνταν από την μεταπολίτευση μέχρι σήμερα σε δημοσιονομικά όρια. Τι να θυμηθεί κανείς; Τον πατέρα του σημερινού πρωθυπουργού να μιλά για τον κίνδυνο να "χαθεί η Ελλάδα λόγω χρέους" ; Την συναλλαγματική κρίση του ' 85 και των αρχών της δεκαετίας του ΄90 ; Την αναδιάρθρωση του εσωτερικού χρέους του ΄92; Από που να αρχίσει και που να τελειώσει κανείς. Όμως υιοθετώντας το παράδειγμα των ευρωπαίων εταίρων μας καταφέρναμε να κρύψουμε το πρόβλημα "κάτω από το χαλί". Και όλα αυτά μέχρι να εμφανιστεί ο κ. Αλογοσκούφης , ο οποίος αποφάσισε να γίνει ο "πιο ειλικρινής ευρωπαίος πολιτικός" (τι και αν επί υπουργίας του έγινε η υπόθεση των ομολόγων, του Βατοπεδίου κ.α) και να προχωρήσει στην περίφημη απογραφή. Τι ακούσαμε τότε ... Αυτή η έκρηξη «ειλικρίνειας» με σαφή μικροκομματική στόχευση του Αλογοσκούφη ο κ.Γ. Παπανδρέου την αντιμετώπισε ως προδοσία. Όμως μερικές μέρες πριν βρεθεί στην καρέκλα του κ. Καραμανλή στο Μέγαρο Μαξίμου και με την βοήθεια του κεντρικού τραπεζίτη ακολούθησε τον ίδιο ακριβώς δρόμο κάνοντας μεγαλύτερο το δημοσιονομικό έλλειμμα. Στην συνέχεια παρέλαβε το χρέος και με μία επιτροπή που συνέστησε το μεγάλωσε και αυτό όσο έπαιρνε και ακόμα παραπάνω. Το αποτέλεσμα ; Ενώ το ΔΝΤ και η Ευρωπαϊκή Ένωση στα επίσημα κείμενα τους έκαναν λόγο για έλλειμμα οριακά υψηλότερο από 7% ήλθε ο κ. Παπανδρέου να πει ότι το έλλειμμα ξεπερνούσε το 12% .Με λίγα όπλα έδωσε τα "'όπλα" ο ίδιος ο πρωθυπουργός σε όσους ήθελαν να κερδοσκοπήσουν σε βάρος της Ελλάδος ή να την χρησιμοποιήσουν ως εξιλαστήριο θύμα ή ήθελαν να δείξουν σους υπόλοιπους πιο είναι το πραγματικό αφεντικό της Ευρώπης. Και έτσι άρχισε το πάρτη... Οι Γερμανοί ήθελαν να δείξουν ποιοί είναι τα αφεντικά της Ευρώπης . Οι Ισπανοί , οι Πορτογάλοι , οι Ιταλοί ακόμα και οι Γάλλοι και οι Βρετανοί ήθελαν να απομακρύνουν από τις οικονομίες τους κερδοσκόπους αφού και αυτοί έχουν ανάλογα αν όχι μεγαλύτερα προβλήματα από την Ελλάδα αλλά έχουν την στοιχειώδη φρόνηση (σ.σ. είναι πολύ sic έκφραση) να τα αποκρύπτουν σε αντίθεση με εμάς. Οι Αμερικάνοι να ρεφάρουν έστω και ένα μικρό μέρος των απωλειών που είχαν από την κρίση αλλά και να δουν μία Ευρώπη αδύναμη. Για όλα αυτά , χρησιμοποίησαν την Ελλάδα με όπλα που τους έδωσαν οι ελληνικές ηγεσίες...