Το φαινόμενο της μη πληρωμής λογαριασμών κοινής ωφέλειας είναι μια ακόμη δυσμενής συνέπεια της πρωτοφανούς κρίσης που βιώνουμε ως κοινωνία και οικονομία. Οι οφειλέτες προς τις εταιρείες παροχής ηλεκτρικού ρεύματος και ιδίως οι οφειλέτες στους οποίους καταγράφονται τα μεγαλύτερα ποσοστά ασυνέπειας στην εκπλήρωση των οικονομικών τους υποχρεώσεων, είναι κατά κύριο λόγο οι χρήστες-μισθωτές των ηλεκτροδοτούμενων ακινήτων, και όχι οι ιδιοκτήτες τους. Ο λόγος είναι ότι οι ιδιοκτήτες εκ των πραγμάτων εντοπίζονται εύκολα και άμεσα από τις ΔΕΚΟ ενώ εξίσου εύκολα μπορούν να τους επιβληθούν μέτρα είσπραξης των οφειλών τόσο των ιδίων όσο και των ενοικιαστών τους. Παράλληλα πλλαπλασιάζεται καθημερινά το φαινόμενο συστηματικής παραβίασης μετρητών και κλοπής ρεύματος, όχι από μισθωτές ή ιδιοκτήτες, αλλά από άτομα που υπογράφοντας ένα μισθωτήριο, εγκαθίστανται σε κάποιο ακίνητο (κατοικία, κατάστημα, γραφείο κλπ.) με την εξ αρχής πρόθεση να μην καταβάλουν ούτε ένα ενοίκιο, ούτε ένα λογαριασμό κοινής ωφέλειας, ούτε ένα λογαριασμό κοινοχρήστων, και, μετά από μακρόχρονη δικαστική διαδικασία εξώσεως, συχνά, κατά την αποχώρησή τους, καταστρέφουν το ίδιο το ακίνητο! Πρόκειται για το γνωστό φαινόμενο των “tenants from hell” (ΗΠΑ, Αγγλία, Καναδάς,), “locataires mauvais payeurs” (Γαλλία, Βέλγιο), “inquilini morosi” (Ιταλία) ή “mietnomaden” στη Γερμανία, εναντίον των οποίων η Γερμανική Κυβέρνηση υιοθέτησε εφέτος συγκεκριμένα αποτρεπτικά μέτρα.

Πρέπει να σημειωθεί ότι στην πράξη έχει αποδειχθεί ότι κατά κανόνα, ο κυριότερος λόγος διαδοχικής αλλαγής προμηθευτή ηλεκτρικής ενέργειας δεν είναι το ευνοϊκότερο τιμολόγιο ή η βελτιωμένη παροχή υπηρεσιών αλλά αποκλειστικά και μόνο η ύπαρξη τεράστιων ανεξόφλητων οφειλών προς τον προηγούμενο προμηθευτή ή η αποφυγή της απευθείας χρέωσης και καταβολής των δημοτικών και λοιπών συνεισπραττομένων τελών & εισφορών μέσα από τον λογαριασμό κατανάλωσης ηλεκτρικής ενέργειας! Η διεκδίκηση των παραπάνω οφειλόμενων ποσών τόσο από τους προμηθευτές ηλεκτρικής ενέργειας, όσο και από τους ιδιοκτήτες - εκμισθωτές που αναγκάστηκαν να τα καταβάλλουν αυτοί, αντί των πραγματικών οφειλετών -μισθωτών, είναι πραγματικά χωρίς αντικείμενο. Μπορεί να διαρκέσει αρκετά χρόνια, ενώ είναι σπανιότατη η δυνατότητα εκτέλεσης της σχετικής δικαστικής απόφασης, καθόσον οι οφειλέτες αυτοί στερούνται εμφανών ή αξιόχρεων περιουσιακών στοιχείων. Καθώς η αναζήτηση των οφειλόμενων ποσών είναι δαπανηρή και χρονοβόρα, ο μοναδικός αποτελεσματικός τρόπος περιορισμού του φαινομένου της μη καταβολής οφειλών κατανάλωσης ηλεκτρικής ενέργειας, είναι η άμεση διακοπή της ρευματοδότησης και η αδυναμία επανασύνδεσης του οφειλέτη αν δεν τακτοποιήσει τις οφειλές του όχι μόνο προς τον προηγούμενο πάροχο, αλλά προς τους Ο.Τ.Α. και λοιπούς φορείς που εισπράττουν τα αναλογούντα τέλη μέσω των λογαριασμών κατανάλωσης ρεύματος.

Στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων ρυθμίσεις δανείων και πλειστηριασμοί. Η κυβέρνηση και οι τραπεζίτες φαίνεται να συμφωνούν σε μία μορφής διατήρησης της αναστολής των πλειστηριασμών αλλά υπάρχουν διαφωνίες στο θέμα της ρύθμισης των δανείων.Για το θέμα των πλειστηριασμών οι κυβερνητικές δηλώσεις σύμφωνα με τις οποίες : «Οι δανειολήπτες να μην ανησυχούν για τους πλειστηριασμούς. Το υπουργείο Ανάπτυξης θα παρατείνει την αναβολή τους», φαίνεται ότι απεικονίζουν το πλαίσιο συμφωνίας που έχει επιτευχθεί. Αντίθετα όμως σε αδιέξοδο κατέληξαν οι διαπραγματεύσεις για την ρύθμιση των δανείων. Πληροφορίες φέρουν το υπουργείο Ανάπτυξης να επιδίωκε επιδίωκε νομοθετική παρέμβαση για τη ρύθμιση των δανείων κατηγοριών κοινωνικών ομάδων, με δόσεις που να μην ξεπερνούν το 30% του μηνιαίου εισοδήματος. Μερίδα τραπεζών δεν επιθυμούσε καμία λύση στο πρόβλημα και κυρίως με νομοθετική ρύθμιση, παρά το γεγονός ότι στην Πορτογαλία συνέβη πρόσφατα, αλλά και στην Ισπανία με την καθιέρωση κώδικα ορθών πρακτικών. Καθολική ήταν η διάσταση απόψεων, μεταξύ τραπεζών και υπουργείου Ανάπτυξης, σε ό,τι αφορά τις ρυθμίσεις για τα δάνεια, των υπερχρεωμένων και όχι μόνον νοικοκυριών. Από την έναρξη του μεταξύ τους διαλόγου δεν φάνηκε να βρίσκουν τη χρυσή τομή, αφού η κάθε πλευρά προέβαλλε τις δικές της αιτιάσεις. Για παράδειγμα οι τράπεζες ήταν κάθετα αντίθετες σε οποιαδήποτε οριζόντια ρύθμιση των δανείων, με νομοθετική παρέμβαση. Σύμφωνα με το σκεπτικό των τραπεζών, θα πρέπει να υπάρχει σαφής διαχωρισμός ανάμεσα σε εκείνους τους δανειολήπτες που είναι «κατ΄ επάγγελμα» κακοπληρωτές και σε εκείνους που λόγω της οικονομικής συγκυρίας βρέθηκαν σε αδυναμία να εξυπηρετήσουν τα δάνειά τους. Από την πλευρά του το υπουργείο πρότεινε το 40% του διαθέσιμου εισοδήματος των δανειοληπτών να πηγαίνει για τις αποπληρωμές των δανείων τους. Ωστόσο η εναλλακτική πρόταση από τις τράπεζες ήταν οι δόσεις να μειωθούν κατά 30%, με αντίστοιχη επιμήκυνση της χρονικής διάρκειας του δανείου. Επίσης οι τράπεζες πρόβαλαν -και όχι άδικα- τον ισχυρισμό ότι το τελευταίο διάστημα προχωρούν σε μαζικές ρυθμίσεις δανείων.