Σε πεδίο συγκρούσεων μεταξύ της αστυνομίας και των μεταναστών - μικροπωλητών μετατρέπεται καθημερινά το ιστορικό κέντρο της πόλης. Κυνηγητό στην Ευαγγελιστρίας, κατασχέσεις εμπορευμάτων στην Αγίου Μάρκου, αγώνες δρόμου στην Αιόλου είναι πλέον η καθημερινή εικόνα που βιώνουν οι έμποροι του ιστορικού κέντρου οι οποίοι δίνουν αγώνα επιβίωσης με αντίπαλο την κρίση και το παρεμπόριο. Το πιο ενδιαφέρον από όλα όσα διαδραματίζονται στο κέντρο της πόλης είναι το χειροκρότημα των καταστηματαρχών σε κάθε κατάσχεση παρανόμου εμπορεύματος. Δεν θα μπορούσε όμως να είναι διαφορετικά αφού το άγχος του κλειστού καταστήματος που κατέβασε τα ρολά πριν μερικές εβδομάδες είναι ο εφιάλτης των καταστηματαρχών. Στην Αγίου Μάρκου σε ένα δρόμο με μήκος λιγότερο από 100 μέτρα 10 καταστήματα κλειστά. Στις παρόδους της η κατάσταση τραγική. Στη Χρυσοσπηλιωτίσσης 2 στα 3 καταστήματα έχουν κατεβάσει τα ρολά και κανείς δεν ξέρει τι θα γίνει αύριο. Αν όμως αληθεύουν οι πληροφορίες των ανθρώπων που έχουν συναλλαγές μαζί τους τότε το κλείσιμο τουλάχιστον 10 επιχειρήσεων είναι θέμα χρόνου. Αλλά και στην αγορά γραφείων τα πράγματα δεν είναι καλύτερα. Σε κάθε κτίριο ενοικιαστήρια και πωλητήρια. Στο γωνιακό κτίριο της Αιόλου με την Νικίου 7 ενοικιαστήρια είναι οι πιο αληθινοί μάρτυρες της κρίσης. Σε μία αγορά που πεθαίνει το πιο βολικό είναι να δημιουργούμε υπεύθυνους.

Όσοι πιστεύουν ότι η ιστορία πολλές φορές αποδεικνύεται μία κακόγουστη φάρσα που επαναλαμβάνεται ,σίγουρα θα αισθάνονται δικαιωμένοι διαβάζοντας αυτό το κείμενο. Πρόκειται για τη γειτονιά του Ψυρρή η οποία τα τελευταία χρόνια εξελίσσεται ως η γειτονιά της αθηναϊκής διασκέδασης σαν να λέμε η Πλάκα στις δεκαετίες του ’60 και του ’70. Και όμως αν μπορούσαμε να γυρίσουμε πίσω το χρόνο θα διαπιστώναμε ότι στη ίδια γειτονιά ,πριν από ενάμιση περίπου αιώνα, οι ταβέρνες και τα καπηλειά ήταν «μαγνήτης» που έφερνε στα στενά δρομάκια της όλους τους κατοίκους της πόλης. Βασιλιάδες αλλά και κοινοί θνητοί . Υπουργοί και μεροκαματιάρηδες. Διπλωμάτες και «αεριτζήδες» ήταν το πιστό κοινό των κουτουκιών της περιοχής. Στους πιστούς θαμώνες , σύμφωνα με δημοσιεύματα του τύπου της εποχής , ήταν ο βασιλιάς Όθωνας αλλά και ο Γεώργιος Α΄. Ο πρώτος , προτιμούσε την ταβέρνα «Του Γιαβρούμ», ενώ για τον δεύτερο λένε ότι η ρετσίνα δεν ήταν το μοναδικό κίνητρο για τις συχνές επισκέψεις του στη περιοχή. Στις ξακουστές ταβέρνες της εποχής ήταν μεταξύ των άλλων του «Ζώη» , του «Σαλίγκαρου», του «Τασούλη» , του «Χρυσού» κ.α. Φυσικά η ρετσίνα δεν έθελγε μόνο τους επωνύμους αλλά και όλους του κανταδόρους της Αθήνας για τους οποίους η ταβέρνα ήταν ένα «πεδίο» για ξεδιπλώσουν τις καλλιτεχνικές τους δυνατότητες. Φυσικά θα «έτριζαν τα κόκαλα» τους, αν μπορούσαν να ακούσουν το μουσικό ρεπερτόριο των σημερινών μαγαζιών της περιοχής τα οποία έχουν αντικαταστήσει τις καντάδες με «ατυχείς» ερμηνείες ρεμπέτικων και όχι μόνο. Διάσημο ήταν και το «Καφέ-Αμάν» το οποίο βρισκόνταν δίπλα στο ιστορικό θέατρο του Μπούκουρα. Στη πλατεία Ηρώων ήταν και το κουρείο του «΄Ερωτα» το οποίο απέκτησε την συγκεκριμένη επωνυμία από το επίθετο του ιδιοκτήτη του ο οποίος εκτός από κουρεύς προσπαθούσε να επεκτείνει τις δραστηριότητες του και στο χώρο της …γενικής ιατρικής. Φυσικά η διασκέδαση ήθελε και αυτή την …αστυνόμευση της και για το λόγο η ιστορία της περιοχής είναι σχεδόν συνώνυμη με την ιστορία του Μπαϊρακτάρη (καμία σχέση με το σουβλατζίδικο στο Μοναστηράκι γνωστό και από τις πολιτικές εξαγγελίες που έγιναν πρόσφατα από αυτό). Η δράση του είχε ως αποτέλεσμα η περιοχή να «καθαρίσει» από τους ταραχοποιούς της εποχή δηλαδή τους κουτσαβάκηδες.. Με απλά λόγια δεν είμαστε εμείς οι νεοέλληνες που ανακαλύψαμε την περιοχή αλλά αντίθετα κάποιοι από εμάς γίναμε συνεργοί στη καταστροφή της και υπεύθυνοι για την σημερινή στρεβλή της ανάπτυξη.