Η υπερφορολόγηση των ακινήτων απειλεί την ανάκαμψη.Αυτό ήταν το αποτέλεσμα απο την επιβολή από το 2014 του φόρου ακίνητης περιουσίας (ΦΑΠ) στην ακίνητη περιουσία άνω των 300.000 ευρώ ταυτόχρονα με τον ΕΝΦΙΑ και τη φορολόγηση των ακινήτων με βάση αντικειμενικές αξίες που στις περισσότερες περιπτώσεις υπερβαίνουν κατά πολύ τις πραγματικές αξίες αυτών των ακινήτων. Όπως επισημαίνεται:

1. Μόνο από τη νέα τεράστια πτώση των επενδύσεων σε ακίνητα, κυρίως εξαιτίας των δύο αυτών στρεβλώσεων αφαιρέθηκαν 1,26 και 0,8 ποσοστιαίες μονάδες από τη μεταβολή του ΑΕΠ σε ετήσια βάση στο πρώτο και το δεύτερο τρίμηνο του 2014, αντιστοίχως.

2. Οι στρεβλώσεις στη φορολόγηση ακίνητης περιουσίας προκαλεί καθίζηση στην επενδυτική δραστηριότητα στην αγορά ακινήτων. Μετά την τεράστια πτώση κατά 43% σε ετήσια βάση των συναλλαγών σε ακίνητα στο δεύτερο τρίμηνο του έτους, αντίστοιχη πτώση φαίνεται ότι σημειώθηκε και στις επενδύσεις σε ακίνητα. Παράμετρος που αφαίρεσε από την μεταβολή του ΑΕΠ στο πρώτο εξάμηνο του 2014 άνω του 70% αυτού που κερδίζει η οικονομία από την εντυπωσιακή αύξηση της δραστηριότητας σε τουρισμό και ναυτιλία.

3. Τα όποια έσοδα έχουν βεβαιωθεί για το 2014 από τον ΦΑΠ σε μικρό ποσοστό μπορεί να εισπραχθούν, μετά από την περαιτέρω μείωση των εισοδημάτων και την ταυτόχρονη υπερ-φορολόγηση επί πέντε διαδοχικά χρόνια, ενώ ενδέχεται να συμβάλουν και στην απώλεια εσόδων και από άλλους φόρους ακόμη και από τον ΕΝΦΙΑ.

4. Η επιβάρυνση από τον επαναλαμβανόμενο φόρο ακίνητης περιουσίας στην Ελλάδα, όπως αυτή είχε διαμορφωθεί το 2012 όταν ο φόρος απέδωσε 2,8 δισ. ευρώ είναι η πέμπτη υψηλότερη στην Ε.Ε. Θεωρεί ωστόσο πως το συμπέρασμα αυτό είναι σχετικά παρακινδυνευμένο, καθώς η συνολική φορολογική επιβάρυνση (και στην κατοχή και στο εισόδημα) διαφέρει από χώρα σε χώρα.

Δεν είναι λίγοι εκείνοι που μιλούν για την κακοδαιμονία του τόπου. Αρκετοί είναι επίσης εκείνοι που γκρινιάζουν και διαμαρτύρονται σε κάθε μορφή συλλογικής συμπεριφοράς είτε αυτή αφορά τις ουρές των τραπεζών και του ΙΚΑ είτε το μποτιλιάρισμα στους δρόμους των μεγάλων αστικών κέντρων της χώρας. Το «έλληνες είμαστε » είναι η μόνιμη επωδός της συντριπτικής πλειοψηφίας των συμπολιτών μας υποδηλώνοντας με αυτό τον τρόπο τη ιδεολογική συγγένεια του με την προοπτική του …αναπόφευκτου. Μοίρα ή ορθολογικός ρεαλισμός; Μάλλον το δεύτερο. Οι ουρές , η εμπορική ανυποληψία , η πολιτική ανευθυνότητα είναι αποτέλεσμα της οργάνωσης όχι μόνο του κράτους αλλά και των μικρών κοινωνιών και των ομάδων που το συνθέτουν. Είναι ισοβαρές αποτέλεσμα της καταναλωτικής και της πολιτικής ανευθυνότητας που μας χαρακτηρίζουν ως άτομα αλλά και ως οργανωμένη κοινωνία. Θέλετε μήπως κάποια παραδείγματα ; Η ακίνητη περιουσία και ο τρόπος που αντιμετωπίζεται από το κράτος. Αν διαβάσει προσεκτικά το πρόγραμμα του κυβερνώντος κόμματος δεν υπήρχε ούτε ένας υπαινιγμός για την πολιτική απαξίωσης που ακολουθήθηκε στην συνέχεια. Μάλιστα , εμμέσως άφηνε τα διαφανεί η πρόθεση του να στηρίξει την αγορά κατοικίας και του επαγγελματικού ακινήτου. Σήμερα, το ακίνητο βρίσκεται υπο διωγμό με νομοθετήματα που αμφισβητείται σε ορισμένα από αυτά ακόμα και η συνταγματικότητα τους. Και όμως όλοι κάθονται σιωπηλοί και δεν κάνουμε το αυτονόητο . Να διεκδικήσουμε την νομιμότητα … των νόμων. Η καινούργια πρακτική του εμπορίου είναι η εξόφληση της αγοράς ενός διαρκούς καταναλωτικού προϊόντος και η καθυστέρηση παράδοσης του ώστε η εμπορική επιχείρηση να μεγιστοποιήσει τα οφέλη από τους τόκους και από τις δαπάνες διατήρησης αποθέματος. Αποτέλεσμα ; Αγοράζεις σήμερα , περιμένεις να το παραλάβεις αύριο και τελικά σου λένε ότι θα το παραλάβεις σε άγνωστο αριθμό ημερών. Οι περισσότεροι σιωπούν και έτσι η αυθαιρεσία αποκτά ένα ίχνος νομιμότητας και στην συνέχεια να μετατρέπεται σε καθεστώς. Στη περίπτωση αυτή η ευθύνη δεν βαραίνει την επιχείρηση αλλά εκείνους που –για δικούς τους λόγους- αποφεύγουν να διεκδικήσουν το αυτονόητο. Δηλαδή τα δικαιώματα τους. Φυσικά στην περίπτωση αυτή δεν φταίει ούτε η Ελλάδα ούτε η κακοδαιμονία. Φταίνε εκείνοι οι οποίοι δεν είναι διατεθειμένοι να διεκδικήσουν το αυτονόητο. Τα δικαιώματα τους. Θέλετε να πάμε λίγο πιο …βαθιά. Στο ασφαλιστικό. Λίγο πριν τις εκλογές πολιτικοί από όλα τα κόμματα διεκδικώντας τη εμπιστοσύνη του έλληνα ψηφοφόρου υπόσχονται ότι μπορεί να βάλει ο άνθρώπινος νους. Υπόσχονται αυξήσεις. Υπόσχονται συντάξεις. Υπόσχονται ανθρώπινες συνθήκες εργασίας και επιχειρείν. Υπόσχονται τα πάντα. Ότι μπορεί να βάλει με το μυαλό του ο άνθρωπος. Όταν όμως έλθει η ώρα της κρίσεως. Η ώρα δηλαδή που έλθει η ώρα η υποσχέσεις να γίνουν πραγματικότητα τότε έρχεται και η στιγμή της αλήθειας. Πόσες φορές δεν έχετε ακούσει τους κυβερνώντες να μιλούν για τις καλές τους προθέσεις και για τα άδεια ταμεία. Πόσες φορές δεν έχετε κληθεί να κάνετε υπομονή αφού η πραγματικότητα είναι υπέρτερη των εκτιμήσεων. Και όμως μετά από λίγα χρόνια –έως 4- η βάση των κομμάτων εμφανίζεται ανεπηρέαστη από την πρακτική της προηγούμενης τετραετίας. Τι σημαίνουν αυτά; Πολύ απλά ότι το κισμετ δεν είναι τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο από το αποτέλεσμα του καθημερινού ωχαδελφισμού των περισσότερων από εμάς. Αν θέλετε να εξασκήσετε λίγο περισσότερο τη μνήμη και το μυαλό σας θα βρείτε χιλιάδες καθημερινά παραδείγματα που θα σας οδηγήσουν νοητικά στη γνωστή ταινία του Μαυρογιαλούρου. Μόνο που η πραγματικότητα είναι ισχυρότερη από το κινηματογράφο αφού σ΄αυτή όλοι πληρώνουν το λογαριασμό τους. Η λύση;. Απλώς θα πρέπει κάποια στιγμή ο καθένας να μάθει να πληρώνει το λογαριασμό του ανεξάρτητα από την κοινωνική και την οικονομική του θέση. Είτε αυτός είναι πολιτικός, είτε επιχείρηση είτε απλός πολίτης .