Οι αντικειμενικές δαπάνες διαβίωσης όπως λέγονται θα πρέπει να προσεχθούν γιατί μπορεί εκτός από περισσότερους φόρους να χαθούν επιδόματα και απαλλαγές.

Πέντε είναι οι παγίδες που πρέπει να προσέξουν οι φορολογούμενοι:

– Η υπερφορολόγηση του εισοδήματος των μισθωτών, συνταξιούχων, μικρομεσαίων και αγροτών που φέτος θα φορολογηθούν όχι με βάση τα πραγματικά τους εισοδήματα για το 2018, αλλά με βάση τα ποσά των τεκμαρτών εισοδημάτων που θα προσδιορίσει η ΑΑΔΕ.

– Η υπερφορολόγηση των οικονομικά αδύναμων (αυτοαπασχολούμενων κ.τ.λ) που θα πληρώσουν φόρο εισοδήματος με συνολικό συντελεστή φόρου 44% επί των προσδιορισμένων τεκμηρίων διαβίωσης και με προκαταβολή φόρου για το επόμενο έτος με συντελεστή 100%.

-Η υπεροφορολόγηση όλων εάν δεν έχουν καλύψει με πλαστικό χρήμα ποσοστό 10% επί των δαπανών τους που θα φτάσει το 22% επί του ποσού του μη καλυφθέντος ποσού.

-Η απώλεια της απαλλαγής από τον ΕΝΦΙΑ χιλιάδων οικονομικών αδύναμων πολιτών όταν:

α)Το συνολικό ετήσιο εισόδημα του προηγούμενου έτους δεν υπερβαίνει τις 9.000 ευρώ,

β) Το σύνολο των τετραγωνικών μέτρων της επιφάνειας που κατέχουν υπερβαίνει τα 150 τ.μ.,

γ) η συνολική αντικειμενική αξία των ακινήτων που κατέχει ο φορολογούμενος υπερβαίνει τις 85.000 ευρώ για άγαμο, 150.000 ευρώ για έγγαμο, 200.000 ευρώ για έγγαμο με ένα ή δύο εξαρτώμενα παιδιά. Εξαιρούνται οι τρίτεκνες και πολύτεκνες οικογένειες καθώς και όσες περιλαμβάνουν ανάπηρα άτομα με ποσοστό αναπηρίας από 80% και πάνω, υπό προϋποθέσεις.

– Απώλεια του δικαιώματος είσπραξης κοινωνικών επιδομάτων λόγω των τεκμηρίων διαβίωσης, παρά το γεγονός ότι έχουν πολύ χαμηλά εισοδήματα, με χαρακτηριστικό παράδειγμα το επίδομα τέκνων.

Το απόθεμα και η παλαιότητα των κτιρίων αποτελούν δύο σημαντικά στοιχεία για την εξέλιξη κάθε πόλης. Πρώτον αποκαλύπτουν την οικοδομική δραστηριότητα μια συγκεκριμένη περίοδο και δεύτερον αποτυπώνουν την πληθυσμιακή μεταβολή που έχει επέλθει με την πάροδο του χρόνου. Στην Ελλάδα τη μεταπολεμική περίοδο και συγκεκριμένα τη δεκαετία του ‘60 παρατηρήθηκε έντονη οικοδομική δραστηριότητα αφού τότε κατασκευάστηκαν 810 χιλιάδες κτίρια. Τα στοιχεία αυτά προκύπτουν από την απογραφή οικοδομών και κτιρίων του Δεκεμβρίου 1990, ενώ δεν εμφανίζονται οι κατασκευές που γκρεμίστηκαν και οικοδομήθηκαν εκ νέου. Για την περίοδο 1991-2001 τα στοιχεία προκύπτουν από τις απογραφές αυτών των ετών. Σε ό,τι αφορά την παλαιότητα των κτιρίων στους κεντρικούς δήμους μεγάλων πόλεων της Ελλάδας, παρατηρείται ένα μεγάλο απόθεμα παλαιών (30-40 ετών) κατοικιών. Το φαινόμενο αυτό οφείλεται κατά κύριο λόγο στον κορεσμό της ελεύθερης γης λόγω της έντονης εσωτερικής μετανάστευσης προς τα μεγάλα αστικά κέντρα, τα οποία επεκτάθηκαν υπέρμετρα τα τελευταία 50 χρόνια.

Δήμος Αθηναίων

Ο Δήμος Αθηναίων λόγω της εσωτερικής μετανάστευσης του αγροτικού πληθυσμού σημείωσε πολύ έντονη αύξηση του αποθέματος ακινήτων από το 1919 μέχρι το 1980. Πρέπει να σημειωθεί ότι τη συγκεκριμένη περίοδο το πλήθος των ακινήτων σημείωσε αστρονομική αύξηση. Ο ρυθμός αύξησης τα τελευταία 20 χρόνια φαίνεται να μειώθηκε αισθητά. Ο Δήμος Αθηναίων υπολογίζεται ότι αριθμεί 68.148 κτίρια εκ των οποίων 60.070 έχουν χτιστεί πριν από το 1980 και 48.156 πριν από το 1970, τα οποία αντιστοιχούν σε 88,1% και 70,6% του συνολικού αποθέματος. Πρέπει να σημειωθεί ότι σημαντικό ποσοστό των κτιρίων (44%) χτίστηκε την περίοδο 1961-1980. Το ποσοστό μεταβολής του αποθέματος κτιρίων μέχρι τη δεκαετία του ’60 υπήρξε υψηλότερο απ’ ό,τι στο σύνολο της χώρας. Από το 1970 και μετά, ο ρυθμός αύξησης του αποθέματος ακινήτων σε σχέση με το σύνολο της χώρας να μειώθηκε αρκετά. Αναλύοντας την εικόνα για την παλαιότητα των κτιρίων στην Αθήνα, παρατηρούμε ότι μέχρι τη δεκαετία του ’80, το ποσοστό των κτιρίων κατά περίοδο κατασκευής υπήρξε πάντα μεγαλύτερο απ’ ό,τι στο σύνολο της χώρας. Η μεγαλύτερη διαφορά εντοπίστηκε τη δεκαετία του 1960, οπότε απόκλιση των δύο μεταβολών έφτασε τις 7 ποσοστιαίες μονάδες. Συμπεραίνουμε λοιπόν ότι ο Δήμος Αθηναίων είναι το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα κορεσμού της διαθεσιμότητας γης και ως εκ τούτου της γήρανσης του πληθυσμού των ακινήτων.

Δήμος Θεσσαλονίκης

Ο κεντρικός δήμος της συμπρωτεύουσας σημείωσε πολύ έντονη αύξηση του αποθέματος ακινήτων από το 1919 μέχρι το 1980. Ο ρυθμός αύξησης τα τελευταία 20 χρόνια φαίνεται να μειώθηκε αισθητά. Ο Δήμος Θεσσαλονίκης υπολογίζεται ότι αριθμεί 25.998 κτίρια εκ των οποίων 19.879 έχουν χτιστεί πριν από το 1980 και 13.999 πριν από το 1970, τα οποία αντιστοιχούν σε 76,5% και 53,8% του συνολικού αποθέματος. Πρέπει να σημειωθεί ότι σημαντικό ποσοστό των κτιρίων (48%) χτίστηκε την περίοδο 1961-1980. Το ποσοστό μεταβολής του αποθέματος κτιρίων μέχρι τη δεκαετία του ’70 υπήρξε υψηλότερο απ’ ό,τι στο σύνολο της χώρας. Από το 1980 και μετά, ο ρυθμός αύξησης του αποθέματος ακινήτων σε σχέση με το σύνολο της χώρας μειώθηκε αρκετά, με εξαίρεση τη δεκαετία του ’90 όπου το ποσοστό μεταβολής του αποθέματος κτιρίων της Θεσσαλονίκης είναι κατά 2 ποσοστιαίες μονάδες υψηλότερο από το σύνολο της χώρας. Αναλύοντας την εικόνα για την παλαιότητα των κτιρίων στη συμπρωτεύουσα, παρατηρούμε ότι μέχρι και τη δεκαετία του ’70 το ποσοστό των κτιρίων κατά περίοδο κατασκευής υπήρξε πάντα μεγαλύτερο απ’ ό,τι στο σύνολο της χώρας. Η μεγαλύτερη διαφορά εντοπίστηκε τις δεκαετίες του ’60 και ’70 με απόκλιση που έφτανε τις 5 ποσοστιαίες μονάδες.