Το 1896 έκανε την εμφανισή του στους αθηναϊκούς δρόμους (;) το πρώτο αυτοκίνητο. Ο ιδιοκτήτης το, ο Κ. Χριστομάνος, το είχε φέρει από την Γαλλία αλλά οι τεχνικές «ταλαιπωρίες» -και όχι μόνο- είχαν ως αποτέλεσμα το αυτοκίνητο να «ζήσει» μόλις τρία χρόνια. Σίγουρα όμως είχε πολύ καλύτερη τύχη από το ΙΧ ενός ομογενή από την Ρωσία το οποίο «επιβίωσε» μόλις λίγες μέρες.

Το αυτοκίνητο όμως ήταν ο προπομπός μεγάλων αλλαγών σε όλο το δίκτυο των υποδομών. Η αρχή έγινε με την ηλεκτροδότηση της πόλης . Το 1902 ξεκινά τη λειτουργία του το εργοστάσιο ηλεκτρισμού στο Νέο Φάληρο η παραγωγή ενέργειας του οποίου μπορούσε να καλύψει όχι μόνο τις οικιακές αλλά και τη ζήτηση από τη βιομηχανία και τις επιχειρήσεις μεταφοράς. Δύο χρόνια μετα ο μέχρι τότε ατμοκίνητος σιδηρόδρομος Αθήνα-Πειραιά μετατράπηκε σε ηλεκτροκίνητο ενώ απέκτησε και διπλή γραμμή.

Περι το 1908 μάλιστα ξεκίνησε η γραμμή ηλεκτροκίνητου τραμ Ομόνοιας-Σταθμού Λαρίσσης με εισιτήριο 10 λεπτών. Το 1900 η Αθήνα απέκτησε και ένα οδικό άξονα. Ηταν η λεωφόρος που συνεδεε το Φάληρο με την Αθήνα –η γνωστή ως Λεωφόρος Συγγρού-.Η έναρξης της λειτουργίας της όμως καθυστέρησε αρκετά χρόνια λόγω προβλημάτων με τις απαλλοτριώσεις των οικοπέδων που ήταν απαραίτητα για την κατασκευή της –η ιστορία επαναλήφθηκε μετα από ένα αιώνα με του σύγρχονους ολυμπιακούς-. Οι επενδύσεις στις μεταφορές ολοκληρώθηκαν με την ασφαλτόστρωση της πόλης της Αθήνας. Πρώτα ασφαλτοστρώθηκε η οδός Αιόλου και ακολούθησαν η Σταδίου, η πλατεία Ομονοίας , η Αθηνάς , Πανεπιστημίου και η Πλατεία Συντάγματος.

Αν και δεν ακούσθηκαν γκρίνιες για κακοτεχνίες εντούτοις δημιουργήθηκε τεράστιο θόρυβος για το κόστος αφού το τίμημα των 20 φράγκων το τετραγωνικό που καταβλήθηκε στην αγγλική εταιρία που είχε αναλάβει την ασφαλτόστρωση της Αιόλου ήταν σημαντικά μεγαλύτερο από αυτό ζητήθηκε από την ανάδοχο των έργων της ασφαλτόστρωσης της Σταδίου (άλλη μία περίπτωση επανάληψης της ιστορίας). Σημαντικές ήταν όμως και οι επενδύσεις στις επικοινωνίες . Το 1908 έγινε η εγκατάσταση στο ταχυδρομείο δύο τηλεφωνικών μηχανημάτων τα οποία μπορούσαν να εξυπηρετήσουν 1000 περίπου συνδρομητές.

Αντίθετα τα δίκτυα ύδρευσης και αποχέτευσης ήταν σε τραγική κατάσταση αφού το πανάρχαιο δίκτυο ύδρευσης και διανομής ήταν εκτεθειμένο όχι μόνο σε μικρόβια αλλά και σε… βατράχια. Περι το 1907 ένας Αθηναίος που κατοικούσε στο κέντρο της πρωτευουσας είδε να ξεπετάγονται από τη βρύση του σπιτιού του …25 βατράχια. Ακόμα μεγαλύτερα ήταν τα προβλήματα με την αποχέτευση το οποίο ήταν ουσιαστικά ανύπαρκτο και οι οικοδομές της πρωτεύουσας εξυπηρετούντο από βόθρους, Αποτέλεσμα ήταν ο υδροφόρος ορίζοντας αλλά και το δίκτυο ύδρευσης να βρίσκεται συνεχώς όμηρος των μικροβίων .

«Μη αναστρέψιμη βλάβη» στο οικοσύστημα της Μεσογείου θα μπορούσαν να προκαλέσουν οι σχεδιαζόμενες εξορύξεις για φυσικό αέριο, προειδοποιεί το WWF. Η οικολογική οργάνωση σημειώνει ότι σπάνια και πανάρχαια είδη όπως τα σφουγγάρια και τα κοράλλια της Μεσογείου είναι «εξαιρετικά ευάλωτα» σε κάθε είδους εξωτερικές παρεμβάσεις. Όπως αναφέρει σε ανακοίνωσή της, από τη στιγμή που αρχίζει η εξόρυξη σε θαλάσσια κοιτάσματα, «μπορεί να χρειαστούν χίλια χρόνια ή και περισσότερο για να αναπτυχθεί εκ νέου το μοναδικό μικρο-οικοσύστημα, συνεπώς τα πιο ευάλωτα είδη και οι υποθαλάσσιες περιοχές δεν θα πρέπει να επηρεαστούν από τις εξορύξεις». Το κοίτασμα Λεβιάθαν, σε απόσταση 135 χιλιομέτρων από τις ακτές του Ισραήλ που εκτιμάται ότι περιέχει 16 τρισεκατομμύρια κυβικά μέτρα φυσικού αερίου, θεωρείται η σημαντικότερη τέτοια ανακάλυψη της τελευταίας δεκαετίας, ενώ πριν από μερικούς μήνες εντοπίστηκε και άλλο κοίτασμα στο Δέλτα του Νείλου, 80 χιλιόμετρα ανοιχτά της Αλεξάνδρειας. Η οργάνωση ζητά τώρα από την Ευρωπαϊκή Ένωση και από τις χώρες της Μεσογείου την επιβολή μορατόριουμ στις εξορύξεις βιομηχανικής κλίμακας σε θαλάσσιες περιοχές με πλούσια βιοποικιλότητα. Όπως εξάλλου γράφει η ισραηλινή εφημερίδα Ha'aretz, το WWF καταγγέλλει ότι στα σχέδια για την εκμετάλλευση κυρίως των προαναφερθέντων κοιτασμάτων δεν λαμβάνονται υπόψη οι περιορισμοί που έχουν επιβληθεί μέσω διεθνών συμφωνιών με στόχο την προστασία της θαλάσσιας ζωής. Την ανησυχία του WWF συμμερίζονται και επιστήμονες όπως η καθηγήτρια του Ινστιτούτου Ωκεανογραφικών και Λιμνολογικών Ερευνών της Χάιφα Μπέλα Γκαλίλ. «Πρόκειται για μικρούς πληθυσμούς [ειδών], συνεπώς εάν υποστούν βλάβη θα είναι πολύ δύσκολο γι' αυτούς να ανακάμψουν», εξηγεί. «Η περιοχή αυτή είναι σημαντική για το ανθρώπινο είδος, λόγω της συμβολής αυτών των ειδών στην ανάπτυξη διαφόρων προϊόντων και για το λόγο αυτό θα πρέπει να προστατευθεί».