Νόμιμα οι δήμοι μπορούν να ενοικιάζουν σε τρίτους (για τοποθέτηση ομπρελών, ξαπλώστρες, κανό, θαλάσσια ποδήλατα, σκάφη αναψυχής κ.λπ.) τμήματα αιγιαλών, έκρινε η Ολομέλεια του Αρείου Πάγου, ακολουθώντας σχετική πρόταση του εισαγγελέα Ιωάννη Τέντε. Ειδικότερα, η Ολομέλεια του Ανωτάτου Δικαστηρίου με την υπ' αριθμ. 18/2011 απόφασή της έκρινε ότι σύμφωνα με την ισχύουσα νομοθεσία έχουν τη δυνατότητα οι δήμοι να παραχωρούν προς εκμετάλλευση εκτάσεις των αιγιαλών, η κυριότητα των οποίων ανήκει στο Ελληνικό Δημόσιο (υπουργείο Οικονομικών). Αναλυτικότερα, τους αρεοπαγίτες απασχόλησε δικαστική διένεξη του Δημοσίου με ιδιώτη εκπαιδευτή θαλάσσιων σπορ, ο οποίος είχε μισθώσει έκταση 450,5 τετραγωνικών μέτρων του αιγιαλού στην περιοχή Κομμένου του Δήμου Φαιάκων της Κέρκυρας. Με απόφαση του νομάρχη παραχωρήθηκε στο Δήμο Φαιάκων η χρήση της παραλίας του Κομμένου, το δικαίωμα εκμετάλλευσής της, αλλά και με το δικαίωμα διάθεσης της χρήσης προς τρίτους έναντι μισθώματος. Ο Δήμος Φαιάκων με τη σειρά του εδώ και χρόνια μισθώνει τα 450,5 τ.μ. της επίμαχης παραλίας σε εκπαιδευτή θαλάσσιων σπορ. Όμως, το Δημόσιο ζήτησε από τον εκπαιδευτή αποζημίωση για αυθαίρετη χρήση αιγιαλού κατά την τετραετία 1997-2001.

Η Ολομέλεια αποφάσισε ότι οι χώροι που παραχωρούνται από τις Νομαρχίες στους Οργανισμούς Τοπικής Αυτοδιοίκησης μπορεί να εκμισθώνονται από τους Δήμους σε τρίτους για επιχειρηματική δραστηριότητα. Οι αρεοπαγίτες δέχθηκαν τις απόψεις του Εφετείου Κέρκυρας και απέρριψαν ως αβάσιμη την αναίρεση του Δημοσίου κατά της επίμαχης εφετειακής απόφασης. Συγκεκριμένα, οι αρεοπαγίτες αναφέρουν ότι το Εφετείο δεν παραβίασε ευθέως τις διατάξεις και ειδικότερα τη διάταξη του άρθρου 49 παράγραφος 3 του Ν. 1415/1984 γιατί η επίμαχη έκταση του αιγιαλού νόμιμα παραχωρήθηκε με απόφαση του υπουργού Οικονομικών στο Δήμο Φαιάκων όχι μόνο η χρήση του κοινόχρηστου αιγιαλού, αλλά και το δικαίωμα εκμεταλλεύσεως αυτού με την περαιτέρω προς τρίτους εκμίσθωση έναντι ανταλλάγματος και επομένως ο ενοικιαστής της έκτασης δεν είναι αυθαίρετος έναντι του Δημοσίου χρήστης της εν λόγω κοινόχρηστης έκτασης.

Σίγουρα, κάθε απόφαση που αφορά στην αγορά ακινήτων επιφέρει αποτελέσματα –θετική ή αρνητικά. Τα αποτελέσματα αυτά δείχνουν αλλά και κρίνουν τους πολιτικούς αλλά και τους στόχους της πολιτικής που ακολουθούν. Τόσο η Κυβέρνηση που προέκυψε από τις εκλογές του 2009 όσο και αυτή του κ. Παπαδήμου έθεσε τις βάσεις για την μεγαλύτερη αναδιανομή της ακίνητης περιουσίας στην Ελλάδα. Στην πραγματικότητα ΟΛΕΣ οι επιλογές που έγιναν στόχευαν στην αλλαγή του ρόλου της μεσαίας τάξης στην αγορά ακινήτων.

Εκ του αποτελέσματος , οδηγούμεθα στο συμπέρασμα ότι ο πραγματικός στόχος δεν ήταν τα φορολογικά έσοδα αλλά η μετατροπή της μεσαίας τάξης από πρωταγωνιστή σε κομπάρσο. Ας εξηγούμεθα όμως: Σε αντίθεση με τις άλλες χώρες της ευρωζώνης , η αγορά ακινήτων στην Ελλάδα είχε δύο χαρακτηριστικά:

-τον χαμηλό ποσοστό κατοικιών με βάρη λόγω δανεισμού

-την υψηλή συμμετοχή της μεσαίας τάξης στο σύνολο του αποθέματος ακινήτων αλλά των επενδύσεων .

Ουσιαστικά ήταν αυτή , η οποία στήριζε την αγορά κύριας και εξοχικής κατοικίας και αυτό μπορεί να το κατανοήσει κανείς αναλύοντας τα στοιχεία για τη μέση αξία των σπιτιών που αγοράζονταν. Από τις αρχές της δεκαετίας του ’00, το ποσοστό των σπιτιών που έφεραν βάρη λόγω δανείων αυξήθηκε με θεαματικούς ρυθμούς. Από το 2-5% που εκτιμώνταν στα μέσα της δεκαετίας του ΄90 , σήμερα υπολογίζεται ότι ξεπερνά το 18% του συνολικού αποθέματος . Εξακολουθεί να είναι μικρό ποσοστό σε σχέση με τις ΗΠΑ (εκτιμάται ότι υπερβαίνει το 85% του αποθέματος) , αλλά αρκεί για να προκαλέσει κρίσεις στην αγορά. Πως οδηγηθήκαμε εδώ;

- Με την αθρόα και πολλές φορές ανεξέλεγκτη χορήγηση στεγαστικών δανείων ή προσωπικών δανείων με προσημείωση ακινήτων.

-Με τη συρρίκνωση του διαθεσίμου εισοδήματος, από το 2009 που προκλήθηκε από: την αύξηση της φορολογίας , την μείωση των επιχειρηματικών κερδών , τους υψηλούς ρυθμούς ανεργίας και τον πολλαπλασιασμό του αριθμού των μικρομεσαίων επιχειρήσεων που αναγκάστηκαν να κλείσουν .

Στην πραγματικότητα η μεσαία τάξη βρέθηκε εγκλωβισμένη μεταξύ , της εισοδηματικής συρρίκνωσης και της άρνησης του πιστωτικού συστήματος να την χρηματοδοτήσει . Σύμφωνα με εκτιμήσεις , μόνο τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια που καλύπτονται με εγγυήσεις ακινήτων αφορούν σε πάνω από 100.000 κατοικίες η πλειοψηφία των οποίων ανήκει σε ανθρώπους της μεσαίας τάξης. Η πολιτική της υπερφορολόγησης , καθημερινά μεγαλώνει την λίστα με νέα ακίνητα και οξύνει ακόμα περισσότερο το ήδη εκρηκτικό πρόβλημα.

Φυσικά, ο κ. Βενιζέλος χρησιμοποίησε το επιχείρημα ότι «με τους φόρους προστατεύει τις αξίες των ακινήτων». Ξέχασε όμως να πει ότι αν συγκρίνει κάποιος τα έσοδα από το φόρο μεταβίβασης του 2009 και του 2011 θα διαπίστωνε ότι έχουν μειωθεί κατά 600 εκατ. Δηλαδή αν συνυπολογίσουμε τον πληθωρισμό και την πτώση των τιμών οι απώλειες εσόδων μόνο από το φόρο μεταβίβασης από το 2009 μέχρι σήμερα , αναλογούν στα ετήσια έσοδα από το χαράτσι της ΔΕΗ. Σε αυτά θα πρέπει να προστεθούν οι απώλειες εσόδων :

-από το φόρο εισοδήματος των ανέργων στις κατασκευές,

-από τον ΦΠΑ, στο μπετόν , στα οικοδομικά υλικά και στον εξοπλισμό

-από τον φόρο εισοδήματος των οικοδομικών , κατασκευαστικών επιχειρήσεων αλλά και εκείνων που ασχολούνται με οικοδομικά υλικά, μεταφορές , εξοπλισμό κ.α .

Ας σημειωθεί, ότι οι πωλήσεις μπετόν κορυφαίας τσιμεντοβιομηχανίας ήταν το 2011 , 70% λιγότερες σε σύγκριση με το 2006. Αυτό πρακτικά σημαίνει 70% λιγότερα έσοδα από ΦΠΑ. Το συμπέρασμα; Το ουσιαστικό οικονομικό όφελος της πολιτικής που ακολουθήθηκε δεν θα πρέπει αθροιστικά να ξεπερνά τα μερικά δις. ευρώ.

Τότε προς τι ο διωγμός; Μα για να εκδιωχθεί η μεσαία τάξη από την αγορά ακίνητης περιουσίας και να παραδοθεί σχεδόν αδιαμαρτύρητα σε αυτούς που έχουν επιλεγεί…