Σύμφωνα με τις πληροφορίες που δημοσιεύονται τις τελευταίες ημέρες στον Τύπο, το υπουργείο Οικονομικών δεν σκοπεύει να αντιμετωπίσει τα πραγματικά προβλήματα του ΕΝΦΙΑ, αλλά θα περιοριστεί σε οριακές, χωρίς ουσία τροποποιήσεις που περιλαμβάνουν τη διόρθωση λαθών που έγιναν στον υπολογισμό του φόρου και πιθανή παράταση της προθεσμίας πληρωμής.

Όπως έχει επισημάνει η ΠΟΜΙΔΑ, οι τρεις ουσιαστικές παράμετροι που οφείλει να διορθώσει η Πολιτεία είναι, πρώτον, ο φόρος να ανταποκρίνεται στη φοροδοτική ικανότητα των πολιτών ώστε να είναι Συνταγματικός, δεύτερον να κατανέμει ισότιμα τα βάρη χωρίς να αδικεί καμία ομάδα πολιτών (εν προκειμένω να μην επιβαρύνει την αστική ιδιοκτησία προς όφελος των αγροτικών ακινήτων) και τρίτον να μην καταστρέφει την οικονομία και την κτηματαγορά.

Επειδή οι απόψεις και επισημάνσεις της ΠΟΜΙΔΑ αγνοούνται συστηματικά, οι ιδιοκτήτες καλούν  τον υπουργό Οικονομικών κ. Γκίκα Χαρδούβελη και την κυβέρνηση, πριν καταλήξουν στις σχεδιαζόμενες τροποποιήσεις του ΕΝΦΙΑ, τουλάχιστον  να διαβάσουν  με προσοχή την έκθεση του Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος για το 2013 όπου για το θέμα αυτό επισημαίνεται ότι:

«Η φορολογική επιβάρυνση της ακίνητης περιουσίας στη διάρκεια της τρέχουσας κρίσης έχει επιτείνει την ύφεση στην αγορά ακινήτων και έχει αποθαρρύνει σημαντικά τη ζήτηση. Μάλιστα, η στρέβλωση, η οποία προκαλείται από την ύπαρξη αντικειμενικών αξιών που σε πολλές περιπτώσεις (π.χ. ακίνητα μεγάλου μεγέθους σε “ακριβές” περιοχές, υποβαθμισμένες περιοχές του κέντρου της Αθήνας κ.ά.) υπερβαίνουν σημαντικά τις εμπορικές αξίες των ακινήτων, οδηγεί σε τεχνητή υπερφορολόγηση της ακίνητης περιουσίας και σε περαιτέρω, μη ορθολογική πλέον, συμπίεση των αξιών».

Τους καλεί επίσης να διαβάσουν το τελευταίο Οικονομικό Δελτίο (8.8.2014) της AlphaBank όπου αναλυτικά τονίζονται μεταξύ άλλων τα εξής:

«Αντί για την θέσπιση του Ενιαίου (ανταποδοτικού) Φόρου Ιδιοκτησίας Ακινήτων (ΕΝΦΙΑ) που θα επιβαλλόταν στο σύνολο των ακινήτων αυτοτελώς για κάθε ακίνητο χωριστά, με βάση το είδος του ακινήτου, τα τετραγωνικά μέτρα, την περιοχή και την κατάλληλα προσαρμοσμένη τιμή Ζώνης, την παλαιότητα και τα άλλα χαρακτηριστικά του ακινήτου που πράγματι λαμβάνονται υπόψη στον ΕΝΦΙΑ, θεσπίστηκε και πάλι η διπλή και σε πολλές περιπτώσεις εξοντωτική φορολόγηση της ακίνητης περιουσίας. Ειδικότερα, θεσπίστηκε πράγματι ο ΕΝΦΙΑ αλλά σημαντικά αλλοιωμένος. Απαλλάχθηκαν ουσιαστικά από αυτόν τον φόρο, δηλαδή από την φορολογία ακινήτων, πολύ μεγάλες περιουσίες (π.χ. αγροκτήματα εκατοντάδων στρεμμάτων), με αποτέλεσμα τα αναμενόμενα έσοδα από αυτόν να περιοριστούν σημαντικά. Για να καλυφθούν αυτά τα έσοδα, θεσπίστηκε και πάλι, επιπλέον του ΕΝΦΙΑ, και ο ΦΑΠ 2014 στην ακίνητη περιουσία με αντικειμενική αξία άνω των € 300.000. Έτσι οι ίδιοι φορολογούμενοι οι οποίοι είχαν επιβαρυνθεί με έξι (6) ταυτόχρονα φόρους περιουσίας το 2013, συνεχίζουν να επιβαρύνονται τόσο με τον ΕΝΦΙΑ όσο και με τον ΦΑΠ και το 2014. Μάλιστα, ο ΦΑΠ του 2014 επιβάλλεται και πάλι με βάση τις αντικειμενικές αξίες του 2007 που, όπως ήδη τονίστηκε, στις περισσότερες περιπτώσεις και με την πλήρη διακοπή της λειτουργίας της αγοράς ακινήτων, δεν έχουν πια σχέση με τη σημερινή πραγματικότητα. Ο 2ος αυτός φόρος, ο ΦΑΠ 2014 (που πολλές φορές μπορεί να είναι από 4 έως και 10 φορές μεγαλύτερος από τον ΕΝΦΙΑ), συμβάλλει ουσιαστικά στη φαλκίδευση και απαξίωση της ακίνητης περιουσίας άνω των € 300.000. Διότι εκτός των άλλων παρουσιάζεται και ως μόνιμος φόρος. Επιβάλλεται να πληρωθεί από εισοδήματα που ήδη είναι υπερφορολογημένα και σε συνθήκες και με προδιαγραφές που καθηλώνουν περαιτέρω την ήδη καταποντισμένη αγορά ακινήτων. Σε συνθήκες, δηλαδή, που ουσιαστικά σηματοδοτούν το ότι οι υπόχρεοι δεν έχουν στην ουσία δυνατότητα να τον πληρώσουν, ιδιαίτερα με την αγορά ακινήτων εκτός λειτουργίας. Διότι μόνο σε δραστικά υποτιμημένες τιμές θα δεχόταν κάποιος να αγοράσει σήμερα ένα ακίνητο του οποίου η φορολογική επιβάρυνση υπερβαίνει την όποια αναμενόμενη ετήσια απόδοσή του».

Τέλος η ΠΟΜΙΔΑ καλεί  τον υπουργό Οικονομικών κ. Γκίκα Χαρδούβελη, να θυμηθεί την δική του ομιλία στη Βουλή, μόλις την περασμένη Τετάρτη 6 Αυγούστου όπου επεσήμανε: «Για τον ΕΝΦΙΑ, επειδή έχει τονισθεί από όλους, πράγματι, είναι ένας φόρος που δεν βασίζεται στην ικανότητα να πληρώσεις, δηλαδή στο εισόδημά σου. Βασίζεται μόνο στο τι έχεις, όχι στο τι εισόδημα έχεις. Εκεί πρέπει να το προσέξουμε.».

Η στοιχειώδης φορολογική λογική και εισπραξιμότητα του ΕΝΦΙΑ επιβάλλει, με την καταρτιζόμενη τροπολογία  να καταργηθεί άμεσα ο συμπληρωματικός φόρος που επιβάλλεται έτσι κι αλλιώς σε πλασματικές αντικειμενικές αξίες, η τουλάχιστον να μην υπερβαίνει το 50%  του κύριου φόρου, ή να μειωθεί στο μισό ο φόρος για τα κενά, απρόσοδα ακίνητα. Για να γλυτώσουμε την οικονομία και την κοινωνία από την πλήρη κατεδάφιση.

Κραυγαλέα αντισυνταγματική είναι η διάταξη του σχεδίου νόμου (άρθρο 12 παράγραφος 2) η οποία αίρει την αναδάσωση σε δημόσια και ιδιωτικά δάση, άρα "καταργεί" την προστασία τους, καθώς έρχεται σε αντίθεση με τα άρθρα 24 και 117 του Συντάγματος, καθιστά σαφές η Επιστημονική Υπηρεσία της Βουλής στη γνωμοδότησή της, με ημερομηνία 18.12. Στην έκθεσή της υπογραμμίζει ότι η προτεινόμενη ρύθμιση "καταλαμβάνει πλέον όλες τις εκτάσεις, δημόσιες και ιδιωτικές, και δεν θέτει ως προϋπόθεση για την άρση της αναδάσωσης την έλλειψη δασικού χαρακτήρα". Με εργαλείο την πλούσια και πάγια νομολογία του ΣτΕ επισημαίνει ότι κατά το άρθρο 117 παράγραφος 3 του Συντάγματος "δημόσια ή ιδιωτικά δάση και δασικές εκτάσεις που καταστράφηκαν ή καταστρέφονται από πυρκαγιά ή που με άλλον τρόπο αποψιλώθηκαν ή αποψιλώνονται δεν αποβάλλουν για τον λόγο αυτόν τον χαρακτήρα που είχαν πριν καταστραφούν, κηρύσσονται υποχρεωτικά αναδασωτέες και αποκλείεται να διατεθούν για άλλο προορισμό". Κατά την έννοια αυτής της διάταξης "κάθε αποψιλούμενη δασική έκταση, δημόσια ή ιδιωτική, κηρύσσεται υποχρεωτικά αναδασωτέα με μόνη την αντικειμενική διαπίστωση της συνδρομής των κατά την ανωτέρω συνταγματική διάταξη προϋποθέσεων» (ΣτΕ 3980/2011 και ΣτΕ 1599/2014, ΣτΕ 952/1990, κατά την οποία η διάταξη έχει άμεση εφαρμογή «γιατί δεν εξαρτάται από την έκδοση νόμου, η [δε] προστασία των δασών θεσπίζεται χωρίς κανένα χρονικό όριο στο παρελθόν»). Η εξαίρεση από την υποχρέωση αναδάσωσης όσον αφορά εκτάσεις παρανόμως χρησιμοποιηθείσες προ της 11.6.1975, κατά τρόπον που να καθίσταται αδύνατη η ανατροπή της δημιουργηθείσας πραγματικής κατάστασης, έχει κριθεί ως αντίθετη προς τη διάταξη του άρθρου 117 παρ. 3 του Συντάγματος. Αντιθέτως, κατά το μέρος που αφορά δάσος ή δασική έκταση που έχουν οριστικώς απολέσει τον δασικό τους χαρακτήρα από νόμιμη αιτία, και δεν είναι δυνατή η ανατροπή τής, με νόμιμο τρόπο, δημιουργηθείσας πραγματικής κατάστασης, δεν αντίκειται στη συνταγματική διάταξη (ΣτΕ 1517/2009, 2126, 1316/2000,1573/2002). Κατά πάγια νομολογία, «από τα άρθρα 24 παρ. 1 και 117 παρ. 3 του Συντάγματος προκύπτει ότι τα δάση και οι δασικές εκτάσεις υπάγονται ως φυσικά αγαθά σε ιδιαίτερο προστατευτικό καθεστώς προς διατήρηση της μορφής τους και της κατά προορισμό χρήσης τους, στο αυτό δε προστατευτικό καθεστώς υπάγονται και οι εκτάσεις που κηρύσσονται ως αναδασωτέες. Στις τελευταίες εξάλλου αυτές εκτάσεις, ανεξαρτήτως εάν είναι ιδιωτικές ή δημόσιες, απαγορεύονται επεμβάσεις πριν από την πραγματοποίηση του σκοπού της αναδάσωσης και την ανάκτηση της δασικής μορφής έκτασης". Η Επιστημονική Υπηρεσία παραπέμπει και στις συζητήσεις κατά την ψήφιση του Συντάγματος, τόσο στην αρμόδια Κοινοβουλευτική Επιτροπή όσο και στην Ολομέλεια της Βουλής από τις οποίες προκύπτει ότι το αυστηρό καθεστώς προστασίας των αναδασωτέων εκτάσεων "θεσπίστηκε προκειμένου να προστατευθούν πολύτιμοι θύλακοι δασικών οικοσυστημάτων από την οικοπεδοποίηση".