Τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια που έχουν δώσει ελληνικές τράπεζες θα ξεπεράσουν το 30% στο τέλος του τρέχοντος έτους και το 2014 θα προσεγγίσουν ως και το 40%, προβλέπει η Moody's. Ολο και περισσότερα «κόκκινα δάνεια» πνίγουν τις τράπεζες Ηδη τον περασμένο Δεκέμβριο το συγκεκριμένο ποσοστό για τα ονομαστικά μη εξυπηρετούμενα δάνεια είχε φτάσει το 24,6% του συνόλου του δανεισμού. Το πρόβλημα για τα μεγέθη τους είναι σημαντικό και αντιμετωπίζεται μόνο εν μέρει, καθώς στις προβλέψεις των τραπεζών δεν περιλαμβάνονται δάνεια που αναδιαρθρώνονται, όπως υποστηρίζει ο διεθνής οίκος αξιολόγησης. Εάν συνυπολογιστούν τα αναδιαρθρωμένα δάνεια που δεν εξυπηρετούνται, το ποσοστό τους επί του δανεισμού μπορεί ακόμη και να προσεγγίσει το 40% ως το τέλος του έτους. Η Moody's δείχνει ως κύριες αιτίες για την έκρηξη στα «κόκκινα δάνεια» την περιορισμένη ρευστότητα, το άλμα της ανεργίας και την πολύ καθυστερημένη καταβολή υποχρεώσεων του Δημοσίου προς ιδιώτες.

«Αν έρθουν οι κομμουνιστές, θα σας πάρουν τα σπίτια». Ηταν επί χρόνια το κυρίαρχο, υπεραπλουστευμένο ιδεολογικά επιχείρημα που δέσποζε και κυριαρχούσε στην εσωτερική οξεία αντιπαράθεση. Δεν υπήρχε ιδιοκτησία στα κομμουνιστικά κράτη. Ολα ανήκαν στο λαό, μόνο που ο λαός, ως μια γενική και αόριστη έννοια, δεν είχε εξειδικευμένα δικαιώματα, παρά μόνο στο πλαίσιο που όριζαν τα Σοβιέτ. Εμελλε όμως να έλθει η στιγμή της μεγάλης ανατροπής. Η ισορροπία του τρόμου έληξε και η κυρίαρχη ιδεολογία μετατρέπεται σε μια μονοπωλιακή ασυδοσία για κάθε αστό, συνειδητοποιημένο ή μη. Η απληστία του κέρδους εξελίσσεται πλέον σε κυρίαρχη ιδεολογία και καταπλακώνει κάθε έννοια κοινωνικού κράτους, με τη μορφή που τη γνωρίσαμε στη Δύση, στο πλαίσιο ενός δημοκρατικού πολιτεύματος, το οποίο λάμβανε υπόψη τις ανάγκες, ιδιαίτερα ευάλωτων κοινωνικών ομάδων, βραχυπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα. Γι' αυτό και αποτελούσε ένα υπόδειγμα κράτους που όχι μόνο άντεξε, αλλά παρήγαγε πολιτισμό, ιδεαλισμό, προγραμματισμό και ενέπνευσε σεβασμό στους θεσμούς. Διαμόρφωσε πολίτες με δημοκρατική συνείδηση, υπευθυνότητα, δημιουργικότητα. Από την άλλη, κατάφεραν να προχωρήσουν σε μια, κατά το ανθρωπίνως δυνατό, δίκαιη κατανομή των φορολογικών βαρών, χωρίς να προκαλούν και εξεγείρουν συνειδήσεις. Πάντα με τη μορφή ανταπόδοσης στους φορολογουμένους, ούτως ώστε να ξέρουν σχεδόν επακριβώς πού διοχετεύθηκαν και πώς αξιοποιήθηκαν οι φόροι του. Ετσι κτίσθηκε η αμοιβαία εμπιστοσύνη, η τόσο απαραίτητη για την πρόοδο και εξέλιξη μιας κοινωνίας.

Τι συμβαίνει όμως στην Ελλάδα, τη χώρα με το ιδιότυπο καθεστώς, που όμοιό του δεν συναντάται αλλού; Ο Ελληνας, από ανασφάλεια, προσπαθούσε και επένδυε σε ακίνητα τόσο για να στεγασθεί όσο και ως επένδυση ασφαλή, όπως ασφαλή επένδυση θεωρούσε ό,τι έχει σχέση με το Δημόσιο. Με το governo πάντοτε πανίσχυρο, να επιβάλλει τη δική του άποψη, τη δική του θέση, όσο κι αν αυτή ήταν πολλές φορές καταφανώς άδικη. Είχε όμως πάντα τον τρόπο να νομιμοποιεί την παρανομία του και να επικρατεί, αφού μεριμνούσε πάντα να έχει τους κατάλληλους ανθρώπους στις κατάλληλες θέσεις. Ακριβώς για να επιβεβαιώνουν ότι το κράτος έχει πάντα δίκιο, γι' αυτό «μην αποπειράσθε να εναντιωθείτε, θα χάσετε!». Εξακολουθούσε όμως να διαδραματίζει το ρόλο του «πατερούλη» στις δύσκολες στιγμές και έτσι, εκών-άκων, το εμπιστευόσουν. Μέχρι πρότινος αυτή η σχέση, αυτή η προστατευτικότητα, όχι μόνο ίσχυε, αλλά και ενδυναμωνόταν στον πάντοτε αφελή λαό, που έμαθε, όπως τον δίδαξαν, να ξεγελά κι αυτός το κράτος, ανταποδίδοντας τα ίσα όταν του δινόταν η ευκαιρία...

Κάπως έτσι επένδυσαν τις οικονομίες τους πολίτες της μεσαίας, κυρίως, τάξης. Μικροαστικές, βεβαίως, αντιλήψεις για τους διαθέτοντες το «μαύρο» χρήμα, που το ξέπλεναν νομίμως μέσω offshore, μέσω funds και άλλων τέτοιων κατασκευασμάτων, στα όρια του νόμιμου, για να μπορείς έτσι εύκολα να διαφύγεις από τυχόν έλεγχο και να εμφανίζεσαι ως καθωσπρέπει κύριος, με τα κότερα, τις βίλες και τα πούρα, ως δείγμα κοινωνικής ανέλιξης και ασφαλώς... καταξίωσης. Οσοι, λοιπόν, εμπιστεύθηκαν και επένδυσαν στο Δημόσιο και σε ακίνητα είναι οι μεγάλοι χαμένοι. Αντί το κράτος ή οι κυβερνήσεις του να ελέγχουν τη φοροδιαφυγή, που είναι και το απλούστερο, προτιμούν να «τσακίζουν» όλους όσοι με τις οικονομίες τους προχώρησαν σε συνετή διαχείριση του αποθεματικού τους. Ακόμη και η τρόικα υποδεικνύει, προτρέπει για το φορολογικό έλεγχο των πλουσίων, αλλά η κυβέρνηση προτιμά να μην τους ενοχλεί και να ξεσπά κατά των νοικοκυραίων.

Μετά την αναμενόμενη, λόγω ληστρικής συμπεριφοράς, διάλυση των ασφαλιστικών ταμείων, θα επικαλεσθεί στο τέλος την ισότητα για την καταβολή, προς όλους, της ελάχιστης εγγυημένης σύνταξης και θα την παρουσιάσει ως επιτυχία και ως λειτουργία υπέρ των αδυνάτων... Το ίδιο πράττει και με την ακίνητη περιουσία, που, με τη βοήθεια των ΜΜΕ, την παρουσιάζει ως μεγάλη ιδιοκτησία, τους δε άτυχους ιδιοκτήτες παρουσιάζει ως προνομιούχους. Τόσο προνομιούχους που και οι ίδιοι, με όλα αυτά τα «χαράτσια», θα θέλουν να απεμπλακούν από τα ακίνητά τους με κάθε τρόπο, ακόμη και χαρίζοντάς τα...

Θα 'ρθει η ώρα που αυτό το ιδιότυπο κράτος, αφού θα τα έχει διαλύσει και ευνουχίσει όλα και με το δημόσιο χρέος να παραμένει στα ύψη, θα προσφερθεί να στεγάσει όλους τους αστέγους που έχει δημιουργήσει σε κρατικά κτήρια, τα οποία θα θυμίζουν -σχεδόν απολύτως- σοβιετικές μέρες. Ποιος θα το περίμενε... Τελικά τα σπίτια δεν θα τα πάρουν οι κομμουνιστές. Φρόντισαν άλλοι γι' αυτό, εμφανιζόμενοι με λεοντή φιλελευθέρου.

Αναδημοσιεύση απο την ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ του άρθρου του Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΠΑΞΙΝΟΥ Πρώην πρόεδρου ΔΣΑ