Η Αθήνα «γεννά» περισσότερα «αέρια του θερμοκηπίου» από το Παρίσι, το Λονδίνο και το Πεκίνο και σχεδόν όσα η Νέα Υόρκη, με συνέπεια να ευθύνεται αναλογικά περισσότερο για την κλιματική αλλαγή! Γενικότερα, οι μεγαλύτερες σε πληθυσμό πόλεις του πλανήτη εκπέμπουν στην ατμόσφαιρα λιγότερους ρύπους ανά κεφαλή και είναι λιγότερο υπεύθυνες για την κλιματική αλλαγή σε σχέση με μικρότερου μεγέθους πόλεις, όπως π.χ. το Ρότερνταμ ή το Ντένβερ, σύμφωνα με μια νέα μελέτη ερευνητών της Παγκόσμιας Τράπεζας και του Διεθνούς Ινστιτούτου για το Περιβάλλον και την Ανάπτυξη (IIED). Οι ερευνητές, υπό τον Ντάνιελ Χούρνβεγκ, που δημοσίευσαν τη σχετική μελέτη στο περιοδικό “Environment and Urbanization” (Περιβάλλον και Αστικοποίηση),σύμφωνα με το Γαλλικό Πρακτορείο και το “Science”, συνέκριναν στοιχεία από 100 πόλεις 33 χωρών. Οι πόλεις του πλανήτη φιλοξενούν περίπου τους μισούς κατοίκους της Γης, αλλά είναι συνολικά υπεύθυνες κατά 71% για τις εκπομπές «αερίων του θερμοκηπίου», ποσοστό που αναμένεται να αυξηθεί στο 76% έως το 2030.

Όμως, δεν είναι απαραίτητα οι πιο μεγάλες μεγαλουπόλεις αυτές που ρυπαίνουν περισσότερο, αν μη τι άλλο επειδή σε αυτές οι πολίτες χρησιμοποιούν περισσότερο τα λιγότερα ρυπογόνα μαζικά μέσα μεταφοράς, ενώ στις μεσαίες και μικρότερες πόλεις οι κάτοικοι χρησιμοποιούν περισσότερο τα αυτοκίνητά τους. Κάπως έτσι, οι εκπομπές αερίων ρύπων ανά κεφαλή στο πιο αραιοκατοικημένο Ντένβερ των ΗΠΑ είναι σχεδόν διπλάσιες των εκπομπών της πιο πυκνοκατοικημένης Νέας Υόρκης. Ενώ, από την άλλη, διαπιστώθηκε ότι στα προάστια του Τορόντο, όπου τα σπίτια απέχουν πολύ από τα εμπορικά κέντρα και τις άλλες δραστηριότητες, με συνέπεια οι κάτοικοι να παίρνουν το όχημά τους με το παραμικρό, οι εκπομπές αερίων ρύπων είναι δεκαπλάσιες σε σχέση με τις περιοχές στο κέντρο της πόλης όπου υπάρχουν πολλές πολυκατοικίες και τα σπίτια είναι κοντά το ένα στο άλλο, καθώς επίσης κοντά σε μαγαζιά. Γι’ αυτό, η έρευνα συνιστά αλλαγές στην χωροταξία των πόλεων και στις συνήθειες ζωής των πολιτών, ώστε να «απεξαρτηθούν» από το αυτοκίνητό τους.

Στην έρευνα, η μικρότερη σε πληθυσμό Αθήνα εμφανίζεται να εκπέμπει ακριβώς διπλάσιους ρύπους (10,4 τόνους ισοδυνάμου διοξειδίου του άνθρακα) έναντι του πολύ μεγαλύτερου Παρισιού (5,2 τόνοι), περισσότερους από το Πεκίνο (10,1 τόνοι) και οριακά λιγότερους σε σχέση με τη Νέα Υόρκη (10,5) και τη Σαγκάη (11,2 τόνοι). Για την Ελλάδα συνολικά, οι εκπομπές αερίων ρύπων είναι λίγο μεγαλύτερες από αυτούς της Αθήνας, δηλαδή 11,78 τόνοι ισοδυνάμου διοξειδίου του άνθρακα (στοιχεία 2007). Η Αθήνα εκπέμπει περισσότερους (ισοδύναμους) τόνους «αέριων του θερμοκηπίου» ανά κεφαλή σε σχέση με άλλες μεγαλουπόλεις και μητροπόλεις, όπως το Λονδίνο (9,6), το Μπουένος Άιρες (3,83), οι Βρυξέλλες (7,5), το Ρίο ντε Τζανέιρο (2,1), η Πράγα (9,4), το Ελσίνκι (7), το Αμβούργο (9,7), το Τορίνο (9,7), η Μαδρίτη (6,9), η Βαρκελώνη (4,2), το Τόκιο (4,89), η Στοκχόλμη (3,6), η Γενεύη (7,8), το Όσλο (3,5), η Σεούλ (4,1) κ.α. Σύμφωνα με την μελέτη, όσο μεγαλύτερη είναι η εξάρτηση μια πόλης από τα ορυκτά καύσιμα για την παραγωγή ηλεκτρισμού, με την παρουσία των σχετικών εργοστασίων κοντά σε μεγάλες πόλεις, τόσο επιβαρύνεται η ατμόσφαιρα των τελευταίων (κλασσική περίπτωση αποτελούν οι κινεζικές πόλεις). Συγκρίνοντας εξάλλου τις εκπομπές «αερίων του θερμοκηπίου» σε σχέση με το ΑΕΠ, οι ερευνητές κατέληξαν στη διαπίστωση, για παράδειγμα, ότι μια ολλανδική πόλη, το Ρότερνταμ, εξαιτίας των δεσμών της με την ναυτιλία και τη βαριά βιομηχανία, έχει ιδιαίτερα κακή επίδοση (29,9 τόνοι έναντι 12,67 για την Ολλανδία ως χώρα). Ανάλογη επιβάρυνση υπάρχει στις πόλεις που φιλοξενούν μεγάλα και πολυσύχναστα αεροδρόμια. Η έρευνα συμπέρανε επίσης ότι οι φτωχότερες πόλεις της Ασίας, της Αφρικής και της Ν. Αμερικής εκπέμπουν λιγότερους αέριους ρύπους ανά κεφαλή σε σχέση με τις πλουσιότερες πόλεις.

«Η φωτιά είναι καλός υπηρέτης, αλλά κακός αφέντης». Το παράδοξο αυτό είναι γνωστό. Κάθε χρόνο, όμως, λησμονείται με αποτέλεσμα όλο και περισσότερα στρέμματα δάσους να «καταβροχθίζονται» από πυρκαγιές, στις οποίες οι άνθρωποι είναι ενεργητικοί η παθητικοί συνεργοί. Ο «δεκάλογος της πρόληψης» του πολίτη κοντά στο δάσος είναι :

1. Να ακολουθώ τον νόμο ως προς το αν, πότε και πώς μπορώ να ανάψω φωτιά.

2. Να είμαι προσεκτικός και να χρησιμοποιώ την κοινή λογική όταν ανάβω οποιαδήποτε φωτιά. Π.χ. δεν ανάβω φωτιά όταν φυσάει δυνατά.

3. Να κατανοώ ότι οποιαδήποτε φωτιά ανάψω εγώ, ή οι γύρω μου, μπορεί να προκαλέσει πυρκαγιά.

4. Όταν ανάβω φωτιά να το κάνω σωστά, λαμβάνοντας όλες τις προφυλάξεις και να μην την αφήνω χωρίς παρακολούθηση.

5. Να εξασφαλίσω ότι κάθε φωτιά που άναψα εγώ, φίλοι ή και άγνωστοί μου έχει σβηστεί τελείως πριν φύγω.

6. Να μην πετάω ποτέ αναμμένο τσιγάρο (ή άλλο υλικό που καπνίζει) είτε ως πεζός, είτε από αυτοκίνητο.

7. Να προσέχω τι έχω γύρω μου (βλάστηση, εύφλεκτα υλικά) όταν χειρίζομαι μηχανήματα (δισκοπρίονο, αλυσοπρίονο, ηλεκτροσυγκόλληση, κλπ.) ή ανάβω ψησταριά, ή εξωτερικό ξυλόφουρνο, κάτω από συνθήκες ζέστης, ξηρασίας και ανέμου.

8. Να κάνω παρατήρηση ή και να επέμβω αν δω ότι οι ενέργειες κάποιου μπορούν να προκαλέσουν πυρκαγιά.

9. Να αναφέρω κάθε δασική πυρκαγιά που εντοπίζω στο Πυροσβεστικό Σώμα, στο τηλέφωνο 199, δίνοντας όσες πληροφορίες μου ζητηθούν (τα στοιχεία μου, πού είναι η πυρκαγιά, από πού την παρατηρώ, τι καίγεται, τι συνθήκες υπάρχουν, αν είδα κάτι ύποπτο ως προς την αιτία, κλπ).

10. Δεν πρέπει να θεωρήσω ότι «αφού φαίνεται τόσο ξεκάθαρα, κάποιος άλλος θα ειδοποίησε».

Η έκφραση «δασικός πλούτος» δεν είναι λεκτικό σχήμα. Τα δάση είναι πλούτος, σε οικονομικό επίπεδο, σε επίπεδο υγείας, σωματικής και ψυχικής, σε επίπεδο ανάσχεσης των αλλαγών του κλίματος του κόσμου που κληροδοτούμε στα παιδιά μας.

ΠΗΓΗ : ΑΠΕ