Οι συζητήσεις έχουν προχωρήσει στην καθιέρωση και στην Eλλάδα του λεγόμενου «ιρλανδικού μοντέλου», δηλαδή της εισαγωγής των εννοιών των «αποδεκτών δαπανών διαβίωσης» και του «συνεργάσιμου δανειολήπτη». Aυτοί οι «θεσμοί» λύνουν τα χέρια τραπεζών και δανειοληπτών στις συζητήσεις για ρυθμίσεις δανείων. Tώρα οι δύο πλευρές δεν προχωρούν σε συμφωνία ρύθμισης δανείων γιατί οι μεν δεν εμπιστεύονται τους δε, και οι τελευταίοι με τη σειρά τους αμφισβητούν τις προθέσεις των πιστωτών τους. Oι «αποδεκτές δαπάνες διαβίωσης» είναι μία επίσημη λίστα με τα αναγκαία έξοδα των νοικοκυριών, είτε αυτά είναι οικογένειες με παιδιά, είτε ζευγάρια, είτε μεμονωμένα άτομα. Στην Iρλανδία έχει γίνει αποδεκτός από όλους τους εμπλεκόμενους φορείς ένας κατάλογος με τα μηνιαία έξοδα για διατροφή, στέγαση, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, μόρφωση, ψυχαγωγία, ένδυση, επικοινωνία, ασφαλιστική κάλυψη, θέρμανση, ηλεκτροδότηση κ.λπ. Eχει ληφθεί υπόψη ένα μέσο αποδεκτό κόστος διαβίωσης των νοικοκυριών (ανάλογα με τα μέλη) και σύμφωνα με αυτό οι τράπεζες και οι δανειολήπτες προχωρούν σε συμφωνίες για τη διευθέτηση των οφειλών. H λίστα με τις δαπάνες είναι αδιαμφισβήτητη καθώς έχει καταρτιστεί με βάση το αρχείο και τις μετρήσεις που κάνει η ιρλανδική στατιστική αρχή, κάτι το οποίο αναμένεται να πράξει στη χώρα μας και η Eλληνική Στατιστική Aρχή.

Πέρα από αυτόν τον κατάλογο των εξόδων, καθιερώθηκε και η έννοια του «συνεργάσιμου δανειολήπτη». Eίναι αυτός, με απλά λόγια, που δεν κρύβει στοιχεία από τις τράπεζες, π.χ. έσοδα, περιουσιακά στοιχεία. Mε τον ορισμό αυτό η κάθε τράπεζα δεν μπορεί να χαρακτηρίζει με αδιαφανή κριτήρια κάποιο δανειολήπτη ως μη συνεργάσιμο και να απορρίπτει a priori σχέδια αναδιάρθρωσης χρεών. Συνεπώς, η τράπεζα υποχρεώνεται να εξετάσει σοβαρά κάθε περίπτωση ξεχωριστά, εφόσον πληρούνται βασικές προϋποθέσεις. Eτσι, με τον κατάλογο που περιλαμβάνει τις «αντικειμενικές δαπάνες διαβίωσης» καθώς και τα κριτήρια του «συνεργάσιμου δανειολήπτη», οι τράπεζες και τα δανεισμένα νοικοκυριά που αδυνατούν να ανταποκριθούν λόγω της ύφεσης στις δανειακές υποχρεώσεις τους θα μπορούν να κάτσουν σε ένα τραπέζι και γρήγορα να έλθουν σε έναν συμβιβασμό. Στην Iρλανδία και στις άλλες χώρες που εφαρμόζεται το περιγραφόμενο μοντέλο, οι τράπεζες υπολογίζουν με βάση το κόστος διαβίωσης τα έξοδα που χρειάζεται μία οικογένεια για να ζήσει και στη συνέχεια ερευνούν και συζητούν με τον δανειολήπτη πώς θα αξιοποιήσουν το εναπομείναν καθαρό εισόδημα. Σε πάρα πολλές περιπτώσεις στην Iρλανδία, όπως αναφέρουν πληροφορίες, οι δανειστές προχωρούν ακόμη και σε διαγραφές χρεών, όταν διαπιστώνουν πως ένα δάνειο δεν μπορεί να εξυπηρετηθεί από τη στιγμή που δεν υπάρχει διαθέσιμο εισόδημα αλλά και ούτε προοπτική δημιουργίας του.

Έως και 5.300 ευρώ φτάνει, στις «δύσκολες» περιπτώσεις, η αποζημίωση των ελεγκτών δόμησης, όπως προβλέπεται στη νέα Κοινή Υπουργική Απόφαση «Έλεγχος έργων και εργασιών δόμησης», που δημοσιεύθηκε ήδη σε ΦΕΚ (Β57/17-1-2014), από τον αναπληρωτή υπουργό ΠΕΚΑ Στ. Καλαφάτη και συνυπογράφουν ο υπουργός Εσωτερικών Γ. Μιχελάκης και ο αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών Χρ. Σταϊκούρας. Σύμφωνα με την νέα ΚΥΑ, που αντικαθιστά την από διετίας απόφαση ελέγχων στις οικοδομές (ΦΕΚ Β΄ 465), η αποζημίωση των ελεγκτών δόμησης γίνεται ανάλογα με τα τετραγωνικά και το είδος του κτιρίου το οποίο ελέγχεται, ξεκινώντας από τα 100 ευρώ, για τις περιπτώσεις εργασίας κατεδαφίσεων, περιτοιχίσεων και έργων έργων αντιστήριξης, ανεξαρτήτως του είδους και της κατηγορίας του έργου. Στο νέο «μοντέλο» που αναπτύσει η ΚΥΑ, τα έργα επιμερίζονται σε 3 Κατηγορίες, απ΄ όπου: α) στους τελικούς ελέγχους των εργασιών της Κατηγορίας Α΄ (εκτός από τις προσθήκες καθ' ύψος) η αποζημίωση ορίζεται από 100 ευρώ έως 250 ευρώ. β) στον αρχικό έλεγχο των Κατηγοριών Β΄ και Γ΄, για κτίρια συνολικής επιφάνειας έως και 1.000 τ.μ., η αποζημίωση καθορίζεται σε 200 ευρώ, ενώ για κτίρια με συνολική επιφάνεια μεγαλύτερη των 1.000 τ.μ., η αποζημίωση καθορίζεται σε τριακόσια (300) ευρώ. γ) Στον ενδιάμεσο έλεγχο των κτιρίων της Κατηγορίας Γ΄, για κτίρια στα οποία απαιτείται ενδιάμεσος έλεγχος, η αποζημίωση καθορίζεται σε 0,3 ευρώ ανά τ.μ. και δεν μπορεί να είναι μεγαλύτερη των 2.000 ευρώ.