Εξοχική : Ερμαιο το ερασιτεχνισμού

Οι επίσημες στατιστικές που καταγράφουν την εισροή κεφαλαίων για την αγορά ακινήτων από κατοίκους του εξωτερικού αν και στην Ελλάδα είναι ουσιαστικά ανύπαρκτες , σε σύγκριση με τις αντίστοιχες της Ισπανίας της Μεγάλης Βρετανίας και των άλλων χωρών της Δυτικής Ευρώπης, εντούτοις έστω και αχνά περιγράφουν την σημερινή πραγματικότητα. Το ελληνικό ακίνητο είτε αυτό είναι οικιστικό είτε επαγγελματικό όχι μόνο δεν προσελκύει του ξένους αλλά αντίθετα τους απομακρύνει. Σύμφωνα λοιπόν με τα πιο πρόσφατα στοιχεία οι εισροές κεφαλαίων για αγορές ακινήτων στην Ελλάδα μειώθηκαν άνω του 60% σε διάστημα ενός μόλις χρόνου. Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι η έλλειψη πολιτικής προσέλκυσης επενδυτικών κεφαλαίων είχε ως αποτέλεσμα να περάσει ανεκμετάλλευτη η πρωτοφανής κρίση της ισπανικής – και όχι μόνο – βιομηχανίας ακινήτων.

Έτσι καταφέραμε σχεδόν το ακατόρθωτο. Δηλαδή όχι μόνο δεν επωφεληθήκαμε από την άρνηση εκατοντάδων χιλιάδων ευρωπαίων να επενδύσουν , λόγω υποβάθμισης , στο ισπανικό προϊόν αλλά καταφέραμε να περιορίσουμε και τον αριθμό των ευρωπαίων που παραβλέποντας το παράλογο πολεοδομικό , χωροταξικό και φορολογικό πλαίσιο επένδυσαν στην Ελλάδα. Η πιο εύκολη απάντηση θα μπορούσε να ήταν ,ότι η οικονομική κρίση επηρέασε τις επενδύσεις σε ακίνητα σε ολόκληρο τον κόσμο. Το επιχείρημα αυτό , θα μπορούσε να σταθεί αν το ποσοστό της πτώσης δεν ήταν τόσο μεγάλο και αν επίσης άλλες ανταγωνιστικές χώρες είχαν ανάλογες συμπεριφορές. Όμως η πτώση στις ανταγωνιστικές αγορές ήταν σημαντικά μικρότερη σε σύγκριση με την Ελλάδα ενώ ακόμα και στην Ισπανία σημειώθηκαν έστω και αμυδρές ενδείξεις σταθεροποίησης. Το χειρότερο από όλα όμως είναι ότι παρά τα αλλεπάλληλα ραπίσματα κανείς δεν φαίνεται διατεθειμένος να μελετήσει τα λάθη και τις ελλείψεις που υπάρχουν στην αγορά και να προχωρήσει στην κατάρτιση ενός συγκροτημένου και στοχευμένου σχεδίου για την προσέλκυση κεφαλαίων για το συγκεκριμένο προϊόν. Πάρτε παράδειγμα, την εκτός σχεδίου δόμηση. Με δηλώσεις και υπονοούμενα μιλάνε για αυστηροποίηση του πλαισίου δόμησης με αποτέλεσμα κανείς να μη επενδύει φοβούμενος για το αύριο. Και δεν έφτανε αυτό έρχονται άλλοι υπουργοί και κάνουν λόγω για ορφανωμένες τουριστικές ζωνες για παραθεριστικές κατοικίες. Ενα σχεδιο που αν εφαρμοζόνταν θα οδηγούσε σε μικροϊδιοκτήτες και μικροκατασκευαστές. Και τα λένε όλα αυτά ενώ γνωρίζουν ότι μία προσφυγή στο ΣτΕ θα μπορούσε να καθιστερήσει για μία δεκαετία την εφαρμογή. Αναντίρρητα κανείς δεν περιμένει θαύματα από την μία μέρα στην άλλη. Επίσης κανείς δεν προσδοκά ανάκαμψη των επενδύσεων σε ακίνητα σε ένα παγκόσμιο οικονομικό περιβάλλον που κινείται μεταξύ του φόβου και της απογοήτευσης. Αυτό όμως που θα πρέπει να απαιτήσουν εκείνοι που ασχολούνται με την αγορά ακινήτων (κατοικία, εξοχική κατοικία , επαγγελματικό ακίνητο κ.α) είναι να υπάρχει ένα τεκμηριωμένο σχέδιο δράσης για την επόμενη μέρα μετά την κρίση. Αντίθετα , όχι μόνο δεν υπάρχει σχέδιο αλλά ούτε ένας στοιχειώδης προγραμματισμός για τον τρόπο που θα αντιμετωπιστεί η κρίση.

Και αυτός είναι ο πλέον ασφαλής δρόμος όχι μόνο για να χαθεί και η επόμενη δεκαετία αλλά –και το σημαντικότερο- όταν οι ιθύνοντες δουν το τραίνο να χάνεται να αρχίσουν πάλι τις προχειρότητες και τους ερασιτεχνισμούς καταδικάζοντας –ίσως τελεσίδικα- την ελληνική αγορά ακινήτων να κινείται στο περιθώριο.