Καταιγιστικές εξελίξεις στον τομέα της αγροτικής παραγωγής προδιαγράφουν για τα επόμενα χρόνια οι αλλαγές που προωθεί η κυβέρνηση στο πεδίο της φορολογίας. Το νέο καθεστώς φέρνει μαζί του την υποχρεωτική τήρηση λογιστικών βιβλίων βάσει τον οποίων θα προσδιορίζεται εφεξής το –φορολογητέο- γεωργικό εισόδημα αλλά και έναν ιδιότυπο φόρο κατοχής αγροτικής γης για όσους ιδιοκτήτες αγροτεμαχίων δεν καλλιεργούν οι ίδιοι τα κτήματά τους. Η πρώτη αλλαγή, μάλιστα, δεν αποκλείεται να συνδυαστεί με την κατάργηση του αφορολόγητου ορίου που απολαμβάνουν σήμερα οι συντελεστές του κλάδου καθώς επίσης και με τη μείωση του ποσοστού επιστροφής ΦΠΑ από το 11% στο 6%, όπως προβλέπει το τελευταίο σενάριο των μέτρων που διέρρευσαν από το υπουργείο Οικονομικών. Από μόνη της η εισαγωγή βιβλίων εσόδων-εξόδων θα μπορούσε να λειτουργήσει και ως εφαλτήριο για την ανασυγκρότηση του κλάδου και τη δημιουργία σύγχρονων αγροτικών εκμεταλλεύσεων, ενδεχομένως και ανεξάρτητα από το μέγεθός τους. Όμως το «ψαλίδισμα» του ΦΠΑ και –ιδίως- η φημολογούμενη κατάργηση του αφορολόγητου συνιστούν αναμφισβήτητο πλήγμα στην ούτως ή άλλως προβληματική σήμερα ρευστότητα των επαγγελματιών αγροτών. Λιγότερο προφανείς ίσως αλλά εξίσου σημαντικές για το μέλλον είναι οι ανατροπές που φέρνει ο σχεδιαζόμενος φόρος κατοχής αγροτικής γης (σ.σ. θα αποτελέσει μέρος του ενοποιημένου φόρου που θα επιβληθεί στα ακίνητα). Σύμφωνα με παράγοντες του αγροτικού χώρου, ο εν λόγω φόρος αναμένεται να λειτουργήσει ως αντικίνητρο για τους σημερινούς ετεροεπαγγελματίες κατόχους αγροτικής γης (που όμως δεν ασχολούνται με την καλλιέργειά της) πυροδοτώντας έτσι ένα κύμα μεταβιβάσεων και οδηγώντας στο στον περιορισμό των περιπτώσεων που είναι ευρύτατα γνωστές στην πιάτσα ως «μισακά».

Η μείωση ή και η εξάλειψη πολλών στεγαστικών και επιχειρηματικών δανείων είναι αναγκαία εξέλιξη μέσα σε μια ύφεση διαρκείας που ρημάζει την οικονομία, ανατρέππει οικογενειακούς προγραμματισμούς και υποτιμά εισοδήματα, αποταμιεύσεις και ακίνητα. Όπως συνέβη και σ' άλλες χώρες, πολλές φορές, το τραπεζικό σύστημα πρέπει να κληθεί να πληρώσει το κύριο μέρος των ζημιών από τα επισφαλή δάνεια, για τα οποία το ίδιο φέρει την αποκλειστική ευθύνη της απόφασης να δοθούν. Άλλωστε, στην Ελλάδα, μόνο οι τράπεζες αποζημιώθηκαν για τις ζημίες που υπέστησαν από το PSI, παρότι είχαν πρωταγωνιστήσει σε ράλι επικερδών αποδόσεων με τους κρατικούς τίτλους. Η κυβέρνηση μεθοδεύει την κατάργηση της προστασίας της πρώτης κατοικίας. Επιχειρεί να μπλέξει την κοινή γνώμη σε λεπτομέρειες προκειμένου να νομιμοποιηθούν οι κατασχέσεις. Είναι συνηθισμένη τακτική των κερδοσκόπων να τυλίγουν τους πελάτες στα λεγόμενα "ψιλά γράμματα". Είναι ισχυρή η πίεση των ξένων funds που έχουν ψωνίσει σε εξευτελιστικές τιμές πολλά από τα στεγαστικά δάνεια. Το θέμα, όμως, έχει τεράστιες κοινωνικές διαστάσεις. Μπορεί από τις ρυθμίσεις να επωφελούνται και κακόπιστοι δανειολήπτες. Αλλά το μεγαλύτερο μέρος των δανειοληπτών βογκάει από την κρίση. Ολοένα και περισσότεροι δεν μπορούν να ανταποκριθούν στην αποπληρωμή του δανείου. Ευρύτερα, είναι κοινωνικά άδικο να πληρώνει κανείς για αξίες ακινήτων που σήμερα με την κρίση έχουν εξανεμιστεί. Χρειάζεται λοιπόν ρύθμιση προς όφελος της κοινωνίας και όχι των τραπεζών και των funds.

Είμαστε σε μια κλασική περίοδο, στην οποία είναι αναγκαία η σεισάχθεια. Η κυβέρνηση καθιστά ασύμφορες τις ρυθμίσεις. Φαλκιδεύει ακόμη και τον νόμο Κατσέλη. Επιδεικνύει μονομερή αυστηρότητα εις βάρος των δανειοληπτών. Και μαζί με τα ξερά ρίχνει στη φωτιά και τα χλωρά! Η υποτίμηση των αξιών των ακινήτων είναι μια άλλη πλευρά της επιχειρούμενης με το Μνημόνιο εσωτερικής υποτίμησης. Ξεκίνησε με τις περικοπές των μισθών, ενώ τώρα προσλαμβάνει "διαρθρωτικό" χαρακτήρα, καθώς οδηγούμαστε σε καθεστώς δίμηνων συμβάσεων, χωρίς κατώτατο μισθό και χωρίς πλήρη ασφαλιστική κάλυψη. Η επιχείρηση συνεχίζεται με τις απολύσεις στο Δημόσιο και γενικότερα με την άγρια λιτότητα που διαλύει τον δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα. Τα χαράτσια στα ακίνητα αποδεικνύονται μόνιμα. Και τώρα, ήρθε η ώρα για την πτώση των τιμών των ακινήτων. Άλλη μια "φούσκα" σπάει με διατάξεις εις βάρος της κοινωνίας κι όχι των τραπεζών , που είχαν εγκαθιδρύσει σύστημα αυτοτροφοδοτούμενης αύξησης της τιμής των ακινήτων.