Στην Ελλάδα σχεδόν το 41% του πληθυσμού αξιολογείται ως υπερβολικά επιβαρυμένο οικονομικά, δαπανώντας πάνω από το 40% του συνολικού εισοδήματος για την κάλυψη εξόδων που σχετίζονται με το ακίνητό του. Πρόκειται για δαπάνες όπως οι φόροι που συνδέονται με το ακίνητο (ΕΝΦΙΑ, δημοτικά τέλη), ενοίκιο, ή δόση στεγαστικού δανείου (όπου υπάρχουν), έξοδα θέρμανσης, νερού, τηλεφώνου και δαπάνες κοινοχρήστων/συντήρησης. Ενδεικτικό του «χάσματος» με την υπόλοιπη Ευρώπη είναι ότι το αντίστοιχο ποσοστό δεν ξεπερνάει το 11,5% του πληθυσμού. Η εικόνα είναι ακόμα πιο δραματική στα πλέον αδύναμα οικονομικά νοικοκυριά (κάτω από το 60% του μέσου διαθέσιμου εισοδήματος), όπου σε ποσοστό 95% καταβάλλουν πάνω από 40% των εισοδημάτων για το ακίνητό τους. «Η κατάσταση στην Ελλάδα είναι ιδιαίτερα ανησυχητική και δεν έχει προηγούμενο σε καμιά άλλη χώρα της Ε.Ε. Είναι χαρακτηριστικό ότι κατά την περίοδο 2007-2014 υπήρξε αύξηση κατά 25% του πληθυσμού της χώρας που δαπανά ποσοστό μεγαλύτερο του 40% του εισοδήματός του για να καλύπτει δαπάνες που σχετίζονται με το ακίνητό του. Η αντίστοιχη αύξηση στην Ε.Ε. των «28» δεν ξεπέρασε το 0,8%. Εν ολίγοις, τη στιγμή που η οικονομία βρισκόταν σε ύφεση, η ανεργία αυξανόταν και το διαθέσιμο εισόδημα των νοικοκυριών υποχωρούσε διαρκώς, ανέβηκε κατακόρυφα το κόστος στέγασης μέσω νέων φόρων στην κατοχή ακινήτου, αλλά και αύξησης των τιμολογίων των ΔΕΚΟ (κυρίως της ΔΕΗ) και του κόστους του πετρελαίου θέρμανσης. Ταυτόχρονα, η Ελλάδα εμφανίζει το υψηλότερο ποσοστό του πληθυσμού που καθυστερεί να πληρώσει το ενοίκιο ή τη δόση του στεγαστικού δανείου, καθώς αυτό διαμορφώνεται σε 14,6%, έναντι μόλις 4,1% στην υπόλοιπη Ευρώπη. Επίσης, το 33% του πληθυσμού αδυνατεί να κρατήσει το ακίνητό του ζεστό τους χειμερινούς μήνες, αύξηση της τάξεως του 19% κατά το διάστημα από το 2007 μέχρι το 2014, όταν κατά το ίδιο διάστημα, στην υπόλοιπη Ευρώπη οι συνθήκες βελτιώθηκαν καθώς το σχετικό ποσοστό υποχώρησε κατά 1,6%. Αλλο ένα χαρακτηριστικό της επιδείνωσης των συνθηκών διαβίωσης στην Ελλάδα είναι και το ότι αυξήθηκαν τα μέλη μιας οικογένειας που υποχρεώνονται να συγκατοικήσουν σε λιγότερα δωμάτια. Στη χώρα μας, αυτό ισχύει για το 27,4% του πληθυσμού, έναντι 17% του ευρωπαϊκού μέσου όρου, ποσοστό που μας κατατάσσει στην 20ή θέση επί συνόλου 28 χωρών. Συνολικά, στον δείκτη «Αποκλεισμός από τη Στέγαση» που επιμελείται η FEANTSA, η Ελλάδα κατατάσσεται σταθερά στην τελευταία θέση, τα τελευταία χρόνια, καθώς ανάλογη ήταν η εικόνα και το 2013.

Θα μπόρεσε να θεωρηθεί ως ένα ιδιαίτερα ενδιαφέρον κουιζ με τίτλο : «ποιά είναι σήμερα η χειρότερη επένδυση στην αγορά ακινήτων». Δυστυχώς οι αμείλικτοι αριθμοί αποκαλύπτουν ότι αυτή είναι , η αγορά καταστημάτων σε κάποια συνοικιακή αγορά ή ακόμα και σε παράπλευρους δρόμους που βρίσκονται σε σημεία υψηλής προβολής. Τι αποκαλύπτουν τα στοιχεία πρόσφατων ερευνών ; Το αυτονόητο. Ότι η συγκεκριμένη επένδυση μπορεί να αποδειχθεί ιδιαίτερα «οδυνηρή» είτε λόγω έλλειψης ενδιαφέροντος για ενοικίαση είτε λόγω αρνητικών πραγματικών αποδόσεων(μετά την αφαίρεση των φόρων). Ας πάρουμε όμως τα πράγματα απο την αρχή . Στο κέντρο της Αθήνας σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα σε δείγμα 2.000 περίπου καταστημάτων το 20% είναι κενά. Δηλαδή στους 100 εμπορικούς χώρους οι 16 παραμένουν κενοί είτε λόγω έλλειψης ενδιαφέροντος είτε λόγω των υψηλών ενοικίων που ζητούν οι ιδιοκτήτες τους. Η κρίση ‘έχει δείξει τα δόντια της ακόμα και σε εμπορικούς δρόμους οι οποίοι στις προηγούμενες δεκαετίες χαρακτηρίζονται ως εμπορικές πιάτσες υψηλής προβολής. Για παράδειγμα στην Χρυσοσπηλιωτίσης , ένα δρόμος στην καρδιά του εμπορικού κέντρου της πρωτεύουσας το περισσότερο από το 40% των εμπορικών χώρων παραμένουν κλειστοί. Ανάλογη η εικόνα και στην Θησέως, στην Καλαμιώτου , στην Αγίας Ειρήνης και σε μία πλειάδα άλλων δρόμων του ιστορικού κέντρου οι οποίοι μέχρι πριν από λίγα μόλις χρόνια ήταν το σημείο αναφοράς για συγκεκριμένες εμπορικές δραστηριότητες. Αν μάλιστα κανείς αφαιρέσει τις μισθώσεις που συνδυάστηκαν με αλλαγή της χρήση δηλαδή ένα εμπορικός χώρος που μετατράπηκε σε καφετέρια τότε η κατάσταση γίνεται ακόμα πιο ζοφερή. Σε μία άλλη αγορά, σε αυτή του Πειρακάθε και των όμορων Δήμων η εικόνα δεν είναι διαφορετική. Σύμφωνα με μελέτη που αφορούσε στο δεκάμηνο Ιανουαρίου-Οκτωβρίου ο αριθμός των κενών καταστημάτων και γενικότερα επιχειρηματικών χώρων που προστέθηκαν στο απόθεμα των κενών καταστημάτων προσέγγιζαν τις 8.000 σε σύνολο 50.000 επαγγελματικών χώρων τουλάχιστον. Οι χώροι αυτοί βρίσκονται είτε σε συνοικιακές αγορές είτε σε παράπλευρους δρόμους και εκτιμάται ότι ακόμα και στην περίπτωση δραστικής μείωσης του ζητούμενου ενοικίου θα απαιτηθεί ένα μεγάλο χρονικό διάστημα για να βρεθεί καινούργιος ενοικιαστής. Ανάλογοη είναι η κατάσταση και στα μικρά γραφεία στο κέντρο της Αθήνας και του Πειραιά όπου το ποσοστό των κενών χώρων αυξάνεται με θεματικούς ρυθμούς αφού ο ρυθμός ίδρυσης επιχειρήσεων και έναρξης επαγγέλματος των επαγγελματικών είναι πολύ χαμηλότερος σε σύγκριση με το αντίστοιχο της έναρξης. Όλα τα στοιχεία αυτά οδηγούν σε ένα και μοναδικό συμπέρασμα. Η κρίση στην αγορά ακινήτων δεν θα κτυπήσει τόσο την αγορά κατοικίας όσο την αγορά καταστημάτων και γραφείων αφού εκεί κτυπά ο παλμός της οικονομίας. Και το κτύπημα θα είναι σφοδρότερο στις λεγόμενες περιφερειακές αγορές αφού ήδη το εμπόριο βρίσκεται σε διαδικασία οικονομικής και χωροταξικής συγκέντρωσης. Με δεδομένο ότι τα εμπορικά ακίνητα που βρίσκονται σε δρόμους υψηλής εμπορικής προβολής είναι όχι μόνο «σπάνια» αλλά και πανάκριβα τότε κάθε επένδυση στο συγκεκριμένο τομέα πρέπει να γίνεται με ιδιαίτερη προσοχή και περίσκεψη αφού ο συντελεστής κινδύνου είναι ιδιαίτερα υψηλός.