Αγώνας επιβίωσης για τα διατηρητέα

Ο συνδυασμός της οικονομικής κρίσης, αλλά και των φορολογικών μέτρων που έχουν ληφθεί τα τελευταία χρόνια, έχουν φέρει σε εξαιρετικά δύσκολη θέση τους ιδιοκτήτες διατηρητέων σε όλη την Ελλάδα,. Ηδη και προ κρίσης δεν υπήρχε καμία συγκροτημένη στρατηγική για τα διατηρητέα ενώ αντίθετα, υπάρχει διάσπαση αρμοδιοτήτων ανάμεσα στο υπουργείο Περιβάλλοντος και το υπουργείο Πολιτισμού, ενώ οι ελαφρύνσεις (λ.χ. χαμηλότοκα δάνεια για επισκευές) που δίνει το κράτος είναι αμελητέες. Το αποτέλεσμα είναι τα διατηρητέα να καταρρέουν και το κράτος να μένει αδιάφορο». Φυσικά στις εκκλήσεις των ιδιοκτητών για στήριξη το κράτος κωφεύει. ¨Ηδη ομάδα νομικών, κατέθεσαν στο Συμβούλιο της Επικρατείας προσφυγή ενάντια στη διάταξη του Ν. 4042/11 (Ενισχυμένα μέτρα εποπτείας και εξυγίανσης των πιστωτικών ιδρυμάτων – Ρύθμιση θεμάτων χρηματοπιστωτικού χαρακτήρα και άλλες διατάξεις) που αφορά στα διατηρητέα. Οι διατάξεις αυτές υποτίθεται ότι θα ευνοούσαν τα διατηρητέα, αλλά δεν ήταν μελετημένες επαρκώς και στην ουσία λειτουργούν εις βάρος τους. Για παράδειγμα, προκειμένου να μην καταβάλεις το τέλος, πρέπει το κτίριο να μην έχει ρεύμα ή να μην αποφέρει εισόδημα, δηλαδή... να εγκαταλειφθεί το κτίριο, επισημαίνουν. Τι θα μπορούσε να γίνει; Με δεδομένο ότι το κράτος δεν μπορεί να υποστηρίξει οικονομικά σε αυτή τη συγκυρία τα διατηρητέα, θα έπρεπε ίσως να υπάρξει μια ικανή φορολογική ελάφρυνση και κυρίως να εξαλειφθούν οι αντιφατικότητες και οι ασυναρτησίες από τη νομοθεσία Για παράδειγμα, για να επιδοτήσει κανείς από τον αναπτυξιακό νόμο την αναστήλωση και επανάχρηση ενός διατηρητέου πρέπει υποχρεωτικά να ιδρύσει εταιρεία. Αυτό δημιουργεί διάφορες στρεβλώσεις, αφού οι γονείς αναγκάζονται να εκμισθώνουν –εικονικά– το κτίριο στα παιδιά τους και κατόπιν να τους... περιλαβαίνει η εφορία, που θεωρεί ότι έχουν έσοδα από τα μισθώματα! Τέτοια παραδείγματα δυστυχώς είναι αναρίθμητα.