Πριν από τέσσερα χρόνια αγοράσατε με δάνειο που κάλυπτε το 50% της αξίας το σπίτι που κατοικείτε. Ξαφνικά τα δεδομένα αλλάζουν. Πως ;μία καλύτερη προσφορά εργασίας , ή λόγω ανεργίας ή ακόμα και επειδή ο γείτονας θέλει να το αγοράσει για το παιδί του και προσφέρει περίπου τα χρήματα που ήδη έχετε καταβάλλει συν ένα μικρό κέρδος. Οι λόγοι πολλοί. Τι κάνετε; Αυτά συμβαίνουν στα παραμύθια θα απαντήσετε. Λάθος είναι ένα δίλλημα που απασχολεί, εξαιτίας της κρίσης , όλο και περισσότερους. Έχουμε και λέμε λοιπόν:

Πρώτη λύση: Πουλάτε το σπίτι για να εξασφαλίσετε καλύτερη τιμή και εκμεταλλεύεστε τα μετρητά σας είτε για να αγοράσετε ένα καινούργιο σπίτι σε μία χαμηλότερη τιμή είτε για να έχετε καλύτερες ΚΑΘΑΡΕΣ αποδόσεις με τις οποίες θα μπορέστε να χρηματοδοτήσετε το ενοίκιο είτε για να αντιμετωπίσετε οικονομικά προβλήματα. Σε κάθε περίπτωση πρόκειται για μία καθαρή λύση. Αν τώρα αποδεχθεί συμφέρουσα αυτό εξαρτάται από τις ανάγκες και τις προτεραιότητες αλλά και από το ίδιο το ακίνητο .Οι ιδιοκτήτες ακινήτων με σημαντική ρευστότητα πρέπει να προτιμήσουν την λύση της πώλησης αφού οι προσδοκίες για περαιτέρω πτώση των τιμών υπερισχύουν εκείνων που προβλέπουν σταθερότητα . Η λύση αυτή -και με την προϋπόθεση - της εξασφάλισης μίας ικανοποιητικής προσφοράς προσφέρει διέξοδο και για εκείνους οι οποίοι αντιμετωπίζουν οικονομικά προβλήματα αφού αποκτούν ρευστότητα ενώ την ίδια στιγμή μπορούν να περιορίσουν τα λειτουργικά τους έξοδα. Μη ξεχνάτε ότι η δόση του δανείου είναι ανελαστική ενώ το ενοίκιο μπορεί να προσαρμοστεί προς τα κάτω σε εποχές μάλιστα σαν την σημερινή.

Δεύτερη λύση: Δεν πουλάτε και νοικιάζετε. Στην περίπτωση που δεν υπάρχει οικονομική ανάγκη τότε η απόφαση αυτή θα πρέπει να είναι σε άμεση συνάρτηση με τις αποδόσεις που προσφέρει το ενοίκιο, την φορολογία αλλά και το κόστος (διαχείριση ενοικιαστών, δαπάνες αποκατάστασης κ.α). Κάποιοι μεσίτες υποστηρίζουν επίσης ότι η διαχείριση των ενοικιαστών αλλά και το κόστος αποκατάστασης των πιθανών ζημιών καθιστά την επιλογή της διατήρησης αντιοικονομική. "Η απόφαση να ασχοληθεί κανείς με ενοικιαστές οι οποίοι δεν μπορούν να πληρώνουν το ενοίκιο και οι οποίοι μπορεί να προκαλέσουν βλάβες στην περιουσία μπορεί να αποδειχτεί καταστροφική ", υποστηρίζουν. Στην περίπτωση αυτή θα πρέπει να κάνετε ένα απλό υπολογισμό. Μετρήστε την απόδοση και το κόστος. Το κυριότερο; συνυπολογίστε το ενδεχόμενο να χρειαστεί να πουλήσετε σε ακόμα πιο "άσκημη" αγορά.

Τρίτη λύση: Το αφήνετε κλειστό...Έγκλημα.

Σε κάθε περίπτωση η απόφαση είναι συνάρτηση της ρευστότητας, της φορολογίας και της δυνατότητας χρηματοδότησης μίας πιθανής νέας αγοράς. Η επένδυση σε ακίνητα έχει υψηλή φορολογική επιβάρυνση υψηλό κόστος συντήρησης και υψηλό ρίσκο στην διαχείριση κυρίως σε περιόδους κρίσης . Αντίθετα η διακράτηση ρευστού έχει μικρό φορολογικό κόστος και κυρίως παρέχει την δυνατότητα αναζήτησης ευκαιριών αλλά και διαπραγμάτευσης καλύτερων όρων δανεισμού σε περίπτωση αγοράς κάποιου άλλου περιουσιακού στοιχείου . Και αυτό γιατί μπορεί να χρησιμοποιηθεί είτε για εγγύηση αντί του ακινήτου είτε να αυξήσει την ίδια συμμετοχή και να διαπραγματευτεί καλύτερο επιτόκιο. Φυσικά , αν πρόκειται για λύση ανάγκης τότε αυτό που υπερισχύει είναι η ανάγκη.

Σίγουρα, ο «γάμος» της Alpha Bank και της Eurobank , σηματοδοτεί το τέλος μίας μεγάλης περιόδου για το ελληνικό τραπεζικό σύστημα. Δύο αμιγώς ελληνικών συμφερόντων τράπεζες που «σημάδεψαν» το τραπεζικό σύστημα τα τελευταία σαράντα χρόνια με τις στρατηγικές επιλογές τους και οι οποίες συνέβαλλαν στην αλλαγή του τραπεζικού συστήματος σύντομα θα πάψουν να υπάρχουν και στην θέση τους παίρνει ένα καινούργιο τραπεζικό σχήμα του οποίου είναι άγνωστη τόσο η φιλοσοφία όσο και ο προσανατολισμός. Και οι δύο τράπεζες εισήγαγαν –η κάθε μία από την πλευρά της-νέα δεδομένα στην ελληνική τραπεζική ζωή.

Η Alpha Bank, ήταν η πρώτη η οποία προσπάθησε να αποβάλλει τον ελληνοκεντρικό μετοχικό της χαρακτήρα εισάγοντας από την δεκαετία του ’70 την συμμετοχή ξένων κεφαλαίων στο μετοχολόγιο της. Η ίδια τράπεζα στην διάρκεια της επόμενης δεκαετίας ήλθε αντιμέτωπη με την φυγή του ξένου επενδυτή αλλά και με μία ιδιαίτερης σφοδρότητας αντιπαράθεση με το συνδικάτο της . Και από τις δύο συγκρούσεις κατάφερε να βγει αλώβητη , προβάλλοντας στην συνέχεια το προφίλ της ευέλικτης ιδιωτικής τράπεζας , μία στρατηγική επιλογή πάνω στην οποία οφείλει την ύπαρξη της η Eurobank.

Η δεύτερη θέλοντας να σπάσει την ηγεμονία της , έβαλε στην ελληνική τραπεζική πρακτική την στρατηγική της γρήγορης επέκτασης μέσω αλλεπάλληλων εξαγορών. Στη πορεία αυτή οι διοικήσεις των δύο τραπεζών ήλθαν σε αντιπαράθεση καθώς μετά από ένα ράλι εξαγορών από την πλευρά της Eurobank η αποκορύφωση του οποίου ήταν η –τότε-Τράπεζα Εργασίας, η προοπτική μίας επιθετικής κίνησης εναντίον της Alpha, εμφανίζονταν όχι μόνο ως πιθανή αλλά ως δεδομένη. Χρειάστηκε , τότε, η παρέμβαση του επικεφαλής της Alpha, ο οποίος έκανε σαφές ότι σε μία τέτοια κίνηση θα απαντούσε με βοήθεια από το εξωτερικό. Κοντολογίς έκανε γνωστό , ότι σε καμία περίπτωση ο γάμος τραπεζικών οικογενειών Λάτση και Κωστόπουλου δεν ήταν επιθυμητός. Από τότε μέχρι και πριν από μερικές εβδομάδες, κύλησε πολύ νερό στο μύλο της τραπεζικής αγοράς.

Δυο παρολίγον «γάμοι» της Εθνικής με την Alpha διαλύθηκαν στο παρά πέντε. Ο πρώτος μάλιστα είχε προκαλέσει εμφύλιο στην Alpha , με όλα τα ανώτατα στελέχη της εκτός του κ. Κωστόπουλου να εναντιώνονται σε μία τέτοια προοπτική. Ανάμεσα σε αυτούς που είχαν εναντιωθεί ήταν και ο σημερινός διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος , ο κ. Γ.Προβόπουλος, ο οποίος ήταν ο οικονομικός σύμβουλος του ομίλου. Τότε , ο μακαρίτης Καρατζάς είχε στο επιτελείο του , ως υποδιοικητή τον κ. Α. Ταμβακάκη . Σχεδόν, μία δεκαετία αργότερα ο Ταμβακάκης , διοικητής πλέον της ΕΤΕ και στενός προσωπικός φίλος του κ. Γ.Παπανδρέου προσπάθησε να επιχειρήσει πάλι το «πάντρεμα» αλλά αυτή τη φορά βρήκε αντίθετο το σύνολο της ηγεσίας της Alpha. Οι φήμες που κυκλοφόρησαν στην αγορά έκαναν λόγο για την γέφυρα που είχε στηθεί ανάμεσα στον κ. Ταμβακάκη και το Κατάρ. Ήταν, η πρώτη φορά, που –έστω και σε επίπεδο φημών- εμφανίζονται στο τραπεζικό προσκήνιο οι πλούσιοι σεΐχηδες καθώς η μέχρι τότε παρουσία τους περιορίζονταν στην φυγή τους από τον Αστακό. Εκεί , ένα κονσόρτσιουμ ελληνικών τραπεζών με επικεφαλής την Alpha , είχε ζωτικό επιχειρηματικό ενδιαφέρον. Ένα χρόνο αργότερα , οι σεΐχηδες εμφανίστηκαν εκ νέου στο προσκήνιο με την υπόθεση του Ελληνικού έχοντας μάλιστα ως συνομιλητή ένα άλλο πρόσωπο του στενού περιβάλλοντος του κ. Παπανδρέου, τον κ. Παμπούκη , ο οποίος πρόσφατα παραιτήθηκε από την Κυβέρνηση. Οι πληροφορίες για την εμπλοκή τους στην ελληνική οικονομία , εμφάνιζαν τους άραβες να προωθούν πέραν του Ελληνικού ένα γενικότερο σχέδιο εισχώρησης στον ελληνικό οικονομικό χώρο χωρίς όμως να γίνονται γνωστές περισσότερες πληροφορίες. Στο μεταξύ όμως , ενίσχυαν την μετοχική τους παρουσία στην Alpha, ενώ στην Eurobank , ήδη ήταν πρόεδρος -μη Εκτελεστικός- ο κ. Ε. Χριστοδούλου, παλιός διοικητής της Τράπεζας Ελλάδος με υποδιοικητή , τότε , τον κ. Προβόπουλο. Μάλιστα, στην τραπεζική αγορά ήταν γνωστό ότι οι κ.κ. Χριστοδούλου και Κωστόπουλος ήταν συνομιλητές καθώς , υπήρχε κατανόηση και αλληλοεκτίμηση. Μία άλλη σύμπτωση; Στις αρχές της δεκαετίας του ΄80 , ο κ. Χριστοδούλου ήταν διοικητής της Εθνικής Τράπεζας μέχρι την εκλογική επικράτηση του ΠΑΣΟΚ , το 1981.

Οι συμπτώσεις , τα κοινά σημεία και η επανάληψη των ίδιων προσώπων σε αυτή την ιστορία είναι σίγουρα εντυπωσιακή. Ίσως , επειδή όπως λένε κάποιοι, η Ελλάδα είναι ένα μεγάλο χωριό. Μπορεί όμως για πολλούς η ερμηνεία αυτή να μη είναι τόσο ικανοποιητική …